Oude patronen, nieuwe verlangens.

Daar is die dikke muur weer,

Honderden stenen dik om mij heen.

In mijn veilige zelf verstopt, 

er is geen ontkomen meer aan.

Ik heb zo vaak willen vluchten, 

en mijn maatje bleek een verrader.

Maar die verrader sloeg toe,

en ik weet niet meer waar naar toe.

Steeds doe ik drie stappen vooruit,

en twee stappen terug.

Geestelijk en lichamelijk steeds een klap,

gedachten dat ik er gewoon uitstap.

Dat zou veel en veel te makkelijk zijn, 

en doe mijn naam knokker geen eer aan.

Ik zou zo graag eens huilen, gillen

maar zelfs dat gaat nu niet.

Deze keer geen foto's of teksten erbij,

en ook dat is zo niet mij.

Het is net zoals ik mij voel,

Kaal en leeg, in die grote muur.

Ik ben dit gevecht met mijzelf aangegaan,

en voel mij niet zwak hierin.

Wel alleen en eenzaam,

Met zoveel lieve mensen om mij heen.

Ik ben sterker geworden, 

nu kan dat alleen maar beter worden.

Ik moet door een barriere heen,

En gezond worden en gaan leven.

Hoe sluit ik dit schrijven af,

ik kan maar een ding bedenken. 

Na deze klaagzang  van mij, 

zeg ik alle lezers vrolijk gedag.

Dag allemaal, Kus knokker.