Hoe is het meid? Alles goed?
Ja hoor!
Ja? Ben je rustig?
Ja.
Ook in je hoofd alles kalm?
Ja dat wel...maar...
Maar wat meid?
(in huilen uit barstend) Ik vind het zo vervelend dat ik zo druk met mijn tics ben!
Ja meid, dat snap ik.
Ik...ik..ik...wil ook gewoon net als andere kinderen zijn!!
Ach meis, dat snap ik toch!
Stilte...
Ik kan maandag wel bellen naar die en die (begeleidsters van kid-ambulant) en vragen of ze iets te bieden hebben waar door jij beter kan om gaan met je tics...in bedwang houden, aanleren, afleren enzo.
Lijkt je dat wat?
(nog steeds intens snikkend) Weet ik niet....
Weet je wat, denk er maar over na, en dan hebben we het er Zondag wel over, en als je er eerder uit bent, dan zeg je het gewoon eerder, is dat een idee? (intussen zelf ook de tranen over de wangen)
Jawel.
Is goed meis, spreken we dat af!
Dank je wel mama.
Geen dank meid, ik wil en zal helpen waar ik kan.
Maar dan blijft het wel belangrijk dat je eerlijk bent over wat je voelt, oke?!
Ja mam, is goed.
En zo hangen we dan weer in elkaar kruipend op de bank.
En weet ik nu al, dat als ze straks in bed ligt, ik vast nog een traantje of 2 laat rollen.
Reacties (6)
mooi geschreven
Wat liefdevol ook
Er is best wat aan te doen toch?
Heel veel sterkte en succes ermee!