Verworpenen der aarde

De afspraak die ik aan de andere kant van de stad had, bleek een behoorlijk eind wandelen. Ik besloot daarom in het centrum een pauze in te lassen om een kop koffie te drinken.

Gelukkig was er aan het raam van het café een tafeltje vrij zodat ik kon zien wat er buiten zoal gebeurde. Aan de overkant van de straat stond een fantasieloos bedrijfsverzamelgebouw uit de jaren zeventig van de vorige eeuw. Destijds het toonbeeld van vernieuwende architectuur, tegenwoordig nog slechts interessant voor liefhebbers van kaal beton. In een tijdspanne van een paar minuten verzamelden zich een tiental mensen voor de deur van het pand. De pakjes sigaretten en aanstekers verschenen uit binnenzakken en handtasjes. Dat roken verbroedert werd mij direct duidelijk, want hier stonden pratende pakken en jongste bedienden gezamenlijk de nicotine naar binnen te zuigen. Wat kunnen tijdsbeelden toch snel veranderen, dacht ik. Waar vroeger de sigaret symbool stond voor gezelligheid zijn rokers tegenwoordig verworden tot paria’s die zich genoodzaakt zien om op straat aan hun gerief te komen. Duidelijk viel overigens waar te nemen dat die gezelligheid nog steeds deel uitmaakt van de rooktraditie. De gesprekken verliepen immers geanimeerd. Plotseling overviel mij de gedachte wie in hemelsnaam in dat kantoor de telefoon op moest nemen. Bestond er wellicht een roulatieschema voor de rookpauzes, of zouden de niet-rokers er steevast voor opdraaien? Bovendien, wat zou de baas er van vinden dat zijn halve personeelsbestand buiten stond te roken in plaats van binnen te werken? Zou diezelfde baas er blij mee zijn dat de ingang van zijn kantoorpand bezaaid lag met uitgetrapte peuken?

Stuk voor stuk vragen waar de aanwezige rokers zich blijkbaar geen zorgen over maakten. Het was wel gezellig daar, je zou er bijna van gaan roken.