Alles op zijn tijd

Dit jaar doe ik alles noodgedwongen langzaam aan. Althans, ik hou mezelf voor dat het een zeer bewuste keuze is, omdat een beschaafde oude dame niet meer onbesuisd wild als een jonge hond door de wereld behoort te springen, haha.

Ik doe alles dus gewild traag en verdeel het leven in overzichtelijke fasen. Omdat ik dat zo wil! Die zin herhaal ik om het uur, als een mantra. Omdat ik dat zo wil! Net zo lang totdat ik er zelf in geloof.

Zelfverloochening? 

Jezelf een beetje bedotten kan soms geen kwaad, heb ik gemerkt. Af en toe. Het moet uiteraard niet chronisch worden. Jezelf constant met smoezen bedwelmen vertroebelt alles waarop je adequaat moet reageren. Achteraf is iets terug draaien vaak lastig en voor je het weet beland je op een glijdende schaal waar de ene onschuldige smoes het andere leugentje om bestwil uitlokt. Dat is onverstandig want zo kom je van de regen in de drup, maar dan spreek je van een (hopelijk) lichte vorm van ontkenning, vermoed ik en dat doe ik niet, ik ontken niets. Hoort u? NIEHIETS!

Ik misleid enkel mezelf, erken dat ook ruiterlijk

Dit jaar (2014) heb ik heel bewust het tempo van een versufte oude gedrogeerde naaktslak. Vooral wat betreft de Kerstvoorbereidingen. Normaal is het opzetten van mijn boompje binnen een uurtje gepiept, gerekend vanaf het moment dat ik (drie dagen voor Kerst) besluit te beginnen, totdat de lege dozen onder het kleed staan. Dan is het finito, hangt alles er in. Inclusief de kleine dotjes engelenhaar. Ik stop ze al vijftien jaar lang terug in de dozen. Evenals de zilveren tranen die ik telkens voorzichtig één voor één uit de takken pluk . Ik wil bewaren want om iedere cellofanen traan schittert een stil eenzaam herinner ding. De naam ben ik even kwijt. Het zijn van die flinterdunne reepjes glitter die naar beneden hangen en prachtig meewaaien als je de kamerdeur open doet. Na dat uurtje versieren zit meestal ook de zestig jaar oude piek er op. Vroeger was het traditie dat mijn dochter dat mocht doen. 

Verloochening!!!

De nieuwe kerstboom bijvoorbeeld. 

Die wil ik ECHT. Geloof me nou maar…

Ik hou van dat ding, echt waar.

Toen ik de doos geopend had en die ravage (met gebruiksaanwijzing) overzag had hij meteen naar de Lidle terug gemoeten. Zonder ja-maar, nee-maar of enige twijfel. Rigoureus had ik hem af moeten wijzen. Vóódat ik alle attributen uit de doos haalde. Dat was dat mijn eerste ingeving, maar nee. Eigenwijs, wilde ik niet naar mezelf luisteren. Vanwege misplaatste loyaliteitsgevoelens die kennelijk onuitroeibaar blijken? Afwijzen… ik doe het enkel als het echt niet anders kan en daarom dacht ik iets over het hoofd te zien. Dat het aan mij lag…dat ik kennelijk last had van de nog immer aanwezige nawerkingen der narcose wellicht?

Tien minuten later stond ik tussen de houder, drie delen stam plus een raar dik bovenstuk met een lang dun takje waarop de piek nooit stand zou houden. Er lag ook een berg glimmende plastic takken op de tafel. Minstens dertig stuks, in setjes van vijf of zes, die allen in lengte oplopen. Na een vluchtige controle van de stamdelen, want die schuif je uiteraard als eerste in elkaar, bleek de nieuwe aanwinst gehandicapt. En nog volgde ik mijn eertse ingeving niet. Hoe dom kun je zijn? Indien alles WEL in elkaar zou passen werd het ding veel langer dan wat op de doos stond. Heilig ervan overtuigd dat het mee zou vallen ging ik er toch mee aan de slag en hield er na een uur ook weer mismoedig mee op. Het resultaat was erbarmelijk. 

Mijn pa repareerde altijd zelf onze stofzuigers. Steevast bleven er onderdelen over…wonder boven wonder deed dat ding het daarna toch altijd wel, maar…. deze niet!

Het was helaas al te laat

Ongemerkt was ik het omslagpunt voorbij gepuzzeld met die fantastisch hoop glinsterend nepgroen en de 'probleem-oplossende-modus' was reeds ingegaan. 

Kijk, dat is het moment suprême want dan begin je jezelf al die rare smoezen te verkopen… Twintig vergoelijkende opmerkingen over die miskoop spookten door mijn hoofd. In gedachten had ik al aan buurman-links gevraagd om met zijn formidabele metaaldraaibank die ene buis passend te maken en bij Harrie aan de andere kant zou ik wel een zaag kunnen lenen om tien centimetertjes van de top te zagen. 

De volgende dag haalde ik EmjE erbij om te zien of zij óók vond dat hij moest worden geretourneerd en zo niet, hoe ik de mismaakte boom genezen kon. EmjE zag het nut van terugbrengen niet zo. “De onderkant moet je eenvoudig weglaten, dan wordt ie ongeveer zo hoog als de oude nepperd en dan kun je die overblijvende takken nog ergens anders aan de muur hangen,” zei ze opgewekt en ineens begreep ik het:  De oude heb ik te makkelijk gedumpt. Zonder een waardige groet of een respectvol afscheid heb ik hem/haar ondersteboven in de vuilnisbak gezet en nu komt het me vanuit de nepkerstbomenhemel op mijn donder geven voor dat ondankbare gedrag. Hij heeft gelijk!  Méér dan tien jaar heeft het ding dienst gedaan, doorheen al die stille Kerstdagen heeft hij alleen in huis gestaan, omdat ik die twee dagen bij EmjE zat. Nu begrijp ik ook pas dat ik véél meer aan hem gehecht was geraakt dan ik in de gaten heb gehad.…

“Je moet enkel zo hier en daar wat ombuigen, hier iets wegknippen en daar wat tussen steken en je zult zien, als alles er in hangt zie je er niets meer van dat hij eigenlijk niet klopt." was EmjE vastberaden. Dus… heb ik de nieuwe nepboom maar in mijn hart gesloten.

Nog niet meteen van harte, maar hij heeft nu toch wel wat. Hij is een beetje zoals wij: Niet helemaal zoals het hoort, hier en daar gehavend en zo is het goed. Eigenlijk kloppen we ook niet meer zoals toen we jong waren.

Hij heeft drie dagen zonder lichtjes voor het raam gestaan en er is regelmatig aan gebogen. De top kon ik heel makkelijk aanpassen zonder er de zaag in te hoeven zetten en de piek zal er niet uit flonkeren. Voor vijf eurie bij het Kruidvat,  tachtig ledlichtjes gehaald (die vijftig van voorgaande jaren deden het voor de helft niet meer)

Nu staat hij alweer drie dagen op het campingtafeltje zodat ik aan hem wennen kan. Met alleen die lichtjes erin… Langzaam aan. Heel voorzichtig en dan, over een paar dagen haal ik alle oude ballen uit de berging… een week voor Kerst of zo.

Nu snap ik ineens ook waarom ik deze miskoop in huis laat staan. Als je iets zelf maakt raak je er aan gehecht. In wezen moet ik de Lidle dankbaar zijn dat ik spelenderwijs kon wennen aan die mismaakte aanbieding…en dat ik het oude nepboompje in gedachten nog even heb bedankt. Hij had echt wel zijn beste tijd gehad, viel uit alsof hij echt was en er hing na al die jaren toch ook wel een zweem van weemoedige gelatenheid omheen. Hij stond wel eens bij EmjE in huis ook...hield trouw stand doorheen vele confronterende Kerstfeesten want je viert het immers toch ook graag met je kind(eren) 

Langzaam aan…in fasen een nieuw begin maken. Dat gaat soms wat moeizaam, maar het is goed zoals het is.

 

Meer reacties weergeven