Er zijn mensen die zich vreselijk ergeren aan positieve mensen, want het leven is nou eenmaal niet altijd even leuk! Inderdaad het leven is over het algemeen niet leuk, maar is dat omdat wij vaker negatieve dingen horen dan positieve dingen?
Dat weet ik wel zeker, hoor 5 keer op een dag iemand een opmerking maken van negatieve aard en jou afkraken dan voel je toch al aardig chagrijnig worden, heb je een heerlijk positief mens om je heen die overal wel iets leuks in ziet en je complimenteert dan voel je je al gauw stukken lekkerder in je vel zitten en blij worden.
Dat iets vervelends is zoals het is, daar kun je soms niet om heen, het is koud bijvoorbeeld en zin om naar buiten te gaan heb je niet, toch moeten er boodschappen gedaan worden, chagrijnig klagen van jeetje moet ik nog boodschappen doen ook, daardoor gaat de temperatuur buiten echt niet stijgen. De boodschappen komen er ook niet door in huis. Als het koud zijn al iets minder prettig is, waarom het dan nog onaangenamer maken door chagrijnigheid, de sfeer wordt er daardoor niet beter om en veel vrolijkheid zal er ook niet door aangezet worden.
File rijden en daardoor stilstaan uren lang is niet leuk, draai je mooiste muziek dan bijvoorbeeld, als je het onaangename met het aangename mengt is er al gauw een leuker leven om je heen. Niet omdat je dat van anderen verwacht, maar omdat jezelf open staat voor positiviteit. ik maak mensen mee die alle redenen hebben negatief te zijn en die redenen hebben het leven onaangenaam te vinden en toch de positiviteit als basis van hun bestaan hebben weten te maken. Die positieve mensen stralen een kracht en mogelijkheid uit die onmiskenbaar is. Sommigen willen klagen, ja die vullen dagen lang met hun klaagzang en iemand die lijd, werkelijk lijd en niet wil klagen , vind zichzelf al een zeur als het positief zijn echt eventjes niet meer kan door de pijn, drukte en of verdriet. Ontlading van de draagkracht noem ik dat, niet het opgeven van de positiviteit.
Denken heeft invloed op je eigen manier van voelen en heeft regelrecht invloed op je handelen en dit heeft weer gevolg op reacties om je heen. Herinneringen is geen denken, herinneringen zijn beelden die opgewekt worden door bepaalde acties, juist denken voorbij herinneringen of door herinneringen kun je met veel moeite zelf tot iets positiefs vormen. Ik geloof toch dat ieder mens behoefte heeft aan een positieve sfeer om zich heen. Negatief zijn heeft invloed op gevoel, die van jezelf en anderen om je heen, tuurlijk zullen velen als men een negativiteit om zich heen voelen zelf proberen positief te blijven, maar dat valt niet mee! Uit de situatie stappen en totaal iets anders doen kan dan de enige oplossing zijn. Negativiteit lijkt soms zoveel sterkter dan positief , maar de kracht zit hem in het fundament van het positieve. Negativiteit vemoeid, brengt slijtage in constructies, Terwijl positiviteit energie en een kracht oplevert, ontwikkeling en steun.
Ik wens jullie allemaal een fijne avond, ondanks leed, verdriet en pijn dat er toch iets positiefs bij mag zijn!
-Yneke
Reacties (36)
'klagers' ben ik gauw klaar mee.. die passen niet in mijn vriendenkring en ik zeg dat ook gewoon,
sommigen klagen om het klagen en daar word ik niet goed van..
chagrijnigheid trekt mensen naar beneden, positiviteit naar boven.
je leven moet je toch leven, dan kun je het maar beter leuk doen en ervan genieten..
ik zie heus de schaduwkanten wel hoor, maar ik accepteer ze en laat ze los, als wolkjes die voorbij drijven..
bv gister, de hele dag in de kledingbank gewerkt als vrijwilliger, de kachel was er kapot en het was ijzig koud, maar de mensen die ik heb geholpen hebben mijn hart verwarmd en daar gaat het om..
thuis een warm bad en genieten van de warmte, dat is dan iets om je op te verheugen en te koesteren..
Jij bent echt lief
Moest meteen denken aan dat voorval met een vriendin
We waren in Turkije een halte te laat uit de tram gestapt. Moesten met die onhandige rolkoffertjes een heel eind terug en omhoog over van die bolle gladde keien naar de jeugdherberg (terwijl we al aardig bejaard waren) De hele weg omhoog heeft ze lopen zaniken en klagen, wat totaal onzinnig was want we hadden het er alle twee moeilijk mee en dit hielp er echt niet aan. Het leek wel of ze mij er de schuld van probeerde te geven. Ik kon haar op laatst wel de nek omdraaien, maar toen ik zei dat ze het dubbel moeilijk met al dat klagen maakte keek ze of ze water zag branden...