Naar volle waarheid wil ik jullie dit vertellen.
Ik overdrijf niet eens, en dat mag een unicum genoemd worden.

Zondagavond vroeg mijn vriend aan mij, geheel uit het niets: “Zullen we bij De Beer gaan eten?”
Ik stemde meteen in natuurlijk; het was de hele dag al smerig weer geweest dus we hadden constant binnen gezeten. Op zich weet ik me dan wel raad met mijn laptop natuurlijk, maar even eruit is ook wel lekker.

Daar binnen gekomen, verheugt het ons om te zien dat het tafeltje in de hoek nog vrij is. Op die manier kan ik stijf tegen de verwarming aan zitten want ik ben nogal een koukleum…
Naast ons, en dan bedoel ik op een afstand van veertig centimeter, zit een jonge knul met een meisje, die wij ongeveer zeven of acht jaar jong schatten. Uiteraard kijk je in het rond, mede omdat er bij De Beer genoeg te zien is.
Veel beren bijvoorbeeld.

Tijdens het stokbroodje met smeersels vooraf, letten we iets meer op het tafeltje naast ons. Die jonge knul zit heel gezellig met dat meisje te babbelen.

“Heb je genoeg frietjes? Hoe was het op school?” En de kleine meid babbelt lekker door. Beiden zijn keurig netjes gekleed. Zij heeft laarsjes aan, een vlotte spijkerbroek, een bloesje en een bodywarmer. Over haar stoel hangt een stoer jack. De jongeman tegenover haar is uiterst charmant en mag best aantrekkelijk genoemd worden. Net, kort geknipt kapsel, slank, gaaf gezicht en mooie ogen.

Uiteraard start ik mijn analyse.
Wat is de relatie tussen die twee? Zou het kind van zijn oudere zus zijn en past hij op? Op zich leuk hoe hij met zo’n jong meisje omgaat; hij was zeer geïnteresseerd in haar.

In de tussentijd stroomt de tent vol en moeten wij even wachten tot we kunnen bestellen. Hoog tijd om buiten even te gaan roken. Ja, zeg maar niets, het is slecht ja. Maar goed, meteen sluiten we onze bevindingen even kort.

“Wat denk jij van die knul met dat meisje? Hij kan toch onmogelijk haar vader zijn?”
“Nee, dat kan niet. Hij is hooguit 23 of zo.. het zal best de broer zijn van zijn oudere zus of zo.”
Enfin, we zijn het eens. Het kan niet anders.
“Zullen we het vragen?”
“Ach, het lijkt me een aardige knul, waarom niet?”

Zo gezegd, zo gedaan.
“Mogen we wat vragen?”
“Ja, natuurlijk”, en hij lacht er vriendelijk bij.
“Het kan toch niet zo zijn dat jij de vader bent van haar toch?”
En dan komt ie:
“Ja hoor, ze heeft ook nog een ouder broertje.”

“Echt???”

Lachend loopt hij weg want hij wil gaan betalen. De kleine meid blijft nog even aan tafel zitten.
“Jeetje, wat leuk dat je zo’n jonge vader hebt. En je hebt ook nog een broertje?”
“Ja.. en ook nog een jonger broertje en zusje.. of twee…” – tikje verlegen.

Dan komt vader terug.
“Gosh, we horen net dat ze ook nog een jonger broertje en zusje heeft?”
En weer die vriendelijke glimlach: “Ja, ik heb zes kinderen.”

Moment van bezinning..

“Zes?”

“Ja, haha.. we wilden veel kinderen. Ik ben 34 jaar hoor.”
“Tjeetje, dan is je vrouw toch wel fulltime moeder zeker?”
“Jawel, anders gaat het niet. Zij (het meisje) is net jarig geweest, ze is acht geworden dus dit is voor haar verjaardag.”

En toen gingen ze.
Ik had nog zoveel willen vragen..
“Wat voor werk doe je? Die kinderbijslag is zeker wel leuk? Hoe groot huis heb je? Hoe krijg je het hele spul in één auto? Heb je een bus?”

Ik kan er nog steeds niet over uit; je denkt dat hij geen vader kan zijn en dan heeft ie er zes!

En dat in deze tijd…
Ik hang meteen al die andere analyses over de stellen die ik zie, in de boom. Ik kan er niets van blijkbaar.

Enfin, dat wilde ik even kwijt, lekker belangrijk en zo.

Koffie?