Haar hand blijft zweven boven het scherm. Zal ze wel, zal ze niet? Wat heeft ze te verliezen? Helemaal niets, ze doet het gewoon. Op het scherm verschijnt een nieuw venster ‘Opdracht voltooid’. Nu kan ze niet meer terug, het staat met vetgedrukte letters op haar i-pad ‘Vertrekdatum 15 september, 15.00 uur’. De maand september, de eerste maand na een lange zomer, ideaal om weer vol goede moed aan de slag te gaan op haar kleine dorpsschool. Een zegen dat ze in deze tijd een leuke baan heeft op een gezellige school. Toch zal ze deze week naar haar directie moeten gaan en ontslag moeten nemen. Er valt een streep zonlicht naar binnen, precies op het kleine ‘Dank U wel’ schriftje. Snel pakt ze een pen en schrijft op; ‘Dank U wel Heer, voor nieuwe uitdagingen’.

Nog een keer kijkt Isa achterom en zwaait naar haar familie en vrienden. Met haar paspoort en ticket in haar hand loopt ze richting de douane. Ze denkt aan het ontbreken van een ticket voor een terugreis. Er is geen terugreis, voorlopig in ieder geval niet.

‘We maken ons gereed voor de landing, maak uw riemen vast alstublieft. Over een half uur landen we op het vliegveld Sydney.’ Het avontuur gaat nu echt beginnen. Ze heeft het echt gedaan. Zomaar haar baan als leerkracht opgezegd en vertrokken uit haar vertrouwde stad. Weg van haar familie en haar vrienden. Helemaal alleen, zonder uitgedacht plan. Voordat ze het weet is het vliegtuig geland en loopt ze door de deuren van het vliegveld naar buiten. Het liefst draaide ze zich nu om en kocht een ticket naar Amsterdam, terug naar haar fijne huis, haar leuke stad, haar lieve familie en vrienden. Maar ze wist wat haar weerhield. Dezelfde reden die haar hier had gebracht. Alleen. Controle en planning waren sterke eigenschappen, in Nederland kon ze hier prima mee leven. Dit was ook juist de reden geweest voor een radicale beslissing. Wie zou ze zijn zonder deze eigenschappen. Wat zou er gebeuren als ze het leven eens los zou laten. Volgens haar omgeving was ze een dromer en zou ze snel achter de waarheid komen. Je kunt niet eeuwig doen waar je zin in hebt. Sommige dingen zijn niet leuk en werken moeten we allemaal. Isa wilde niet meer denken aan de goedbedoelde adviezen. Ze wilde nu eindelijk eens iets doen wat echt haar hart zou raken. En ze hoopte het hier te vinden. Hier aan de andere kant van de wereld, Australie.

Goedemorgen, waar kan ik u mee helpen? Twee helderblauwe ogen kijken haar vragend aan. Ik vroeg me af of ik misschien wat invalwerk zou kunnen doen op een school hier in de stad. Ik ben op reis en op deze manier kan ik wat geld verdienen voor mijn woning en reis. De man pakt haar papieren aan en bekijkt haar diploma. Hmm…werk als leerkracht is hier heel weinig, maar je zou je in kunnen schrijven voor een invalpoule. Terwijl de man een heel verhaal houdt over de voorwaarden die nodig zijn om in te schrijven, valt het oog van Isa op een advertentie die op het prikbord hangt. GEZOCHT: leerkracht voor een nieuw project. Bel of kom langs voor meer informatie. Gauw maakt Isa een foto van het prikbord met haar telefoon, bedankt de man voor de informatie en loopt naar buiten.

Een latte macchiato alstublieft. Op het terras bekijkt Isa de advertentie op haar telefoon. Ze tikt het adres op google maps in en ziet dat het niet heel ver hier vandaan is. Daar moet ze zo maar eens gaan kijken.

Het is even zoeken naar de ingang van het pand, nogmaals kijkt Isa op haar google maps of ze inderdaad op het goede adres is beland. Boven zich hoort ze iemand uit een raam roepen; ‘Hello my dear, where are you looking for?’. Isa noemt de naam van het project en de jongeman wijst naar een deur links van haar. Ze bedankt de man en loopt naar de deur om aan te bellen. Al gauw hoort ze stappen dichterbij komen. De jongeman die net uit het raam hing staat in de deuropening. Waar kan ik je mee helpen? Isa laat de adverentie op haar telefoon zien. De man begint te glimlachen en wenkt haar mee naar binnen. Ze komt op een rommelig kantoortje en gaat op een stoel zitten. Ze voelt zich raar, in een vreemd land, zonder iemand te kennen, zonder een van te voren bepaald doel. Eigenlijk voelt het een beetje als lopen op blote voeten. De eerste paar stappen voelen nieuw, vreemd en opwindend. Maar na een paar meter lopen raken je voeten al gauw gewend aan de grond en aan het vrije gevoel dat je krijgt wanneer je op blote voeten loopt. Het is raar om nu al toe te geven dat ze al een beetje gewend raakt aan haar nieuwe en onbekende reis.

Ahum, de jongeman kucht en trekt haar aandacht. Ik ben Jason, de manager van het project, ik wil je er graag meer over vertellen. Isa knikt en voordat ze het weet begint Jason vol enthousiasme over het opzetten van een school in een buitenwijk in Sydney. Ze hoort de woorden, geen salaris, arme straatkinderen, vrijwilligersvergoeding, ’s middags een sportprogramma en ontspanning voor de kinderen, geen tijdspad voor dit project en het duizelt haar. Oke, genoeg over het project; vertel eens wat over jezelf? Isa vertelt over haar leventje in Nederland, over de school waar ze heeft gewerkt en dat ze op zoek is naar een nieuwe uitdaging.

Jason knikt goedkeurend. Nou wat denk je er van? Jason kijkt haar vragend aan? Wil je samen met mij projectleider worden en daarna lessen gaan geven? Isa hoeft geen moment na te denken. Dit project is precies wat ze zoekt. Ze zal nog wel wat aan haar engels moeten werken, maar volgens Jason zit hier verderop een kleine school waarop iedere dag een aantal uren engels wordt gegeven.

De volgende morgen staat ze al vroeg voor de deur van het kantoor van Jason. Vandaag gaan ze meteen verder kijken naar de inhoud en organisatie van het project. Jason is al op zoek gegaan naar een mooi pand waar de lessen in kunnen worden gehouden. Isa krijgt een lijst met telefoonnummers van mensen die de lokalen mooi aan kunnen kleden en in kunnen richten. Meteen een mooie opdracht om aan haar engels te werken. De eerste paar mensen van haar lijst willen alleen helpen wanneer ze er een flinke smak geld voor krijgen. Jason geeft haar een knipoog en zegt: ‘Gewoon door gaan Isa, met doorgaan en werken heb ik jou uiteindelijk ook gevonden en ik ben heel blij dat ik niet heb opgegeven, want anders had ik jou nu hier niet bij mij aan de tafel gehad.’ Isa krijgt het er warm van. Oke, snel verder bellen dan. Na een dag hard werken slaat Jason zijn laptop dicht. Tijd om te stoppen Isa, morgen weer een nieuwe dag.

Na twee maanden doorwerken hebben Isa en Jason de meeste praktische dingen geregeld en is de school ingericht. De kinderen kunnen komen. Samen gaan Jason en Isa de straat op om kinderen te vragen om kennis te komen maken met de school.

Ja hallo met Isa, Isa neemt haar telefoon op die nu al een paar keer achter elkaar is af gegaan. Hallo Isa, met Ad! Het is haar oude directeur.. waarom zou hij haar bellen. Je vraagt je je vast af waarom ik bel, ik moet je wat vragen, ik val maar meteen met de deur in huis. We hebben op onze school een vacature voor een fulltime baan in groep 4, de groep die je zo graag wilde hebben! Je krijgt meteen een vast contract omdat we je toch al kennen. Ik dacht, ik bel je gewoon. Je bent vast niet van plan om eeuwig in Sydney te blijven? Op het moment dat Ad die woorden uitspreekt komt Jason met twee kinderen aangelopen. Beide jongens hebben geen schoenen aan. Hun voeten zijn zwart van het stof van de straat. Ze hebben kleren aan die veel te klein zijn. Jason kijkt haar stralend aan. Zijn ogen lijken te zeggen; ‘Onze eerste leerlingen zijn binnen’. Hallo, Isa, ben je er nog? Isa wendt zich weer tot haar telefoon. Ad.. Isa haalt heel diep adem. Ik denk dat ik voorlopig nog wel even in Sydney ben. Sorry, succes met het verder zoeken naar een geschikte leerkracht. Ze stopt haar telefoon in haar broekzak en knielt bij de twee jongens neer. Ze kijkt in vier paar prachtig bruine ogen. Kom mee, dan laten we jullie de school zien en krijgen jullie wat lekkers te eten en drinken. De jongens lopen mee naar binnen. Isa voelt een hand haar hand vastpakken. De hand van Jason. Bedankt Isa, voor alles. Het gaat heel mooi worden allemaal dit, ik weet het zeker. Isa schopt haar schoenen uit en rent achter de jongens aan. Samen dansen ze op blote voeten de school door. Al gauw zijn er nog meer kinderen in de buurt die nieuwsgierig zijn komen kijken. Isa beantwoordt snel het bericht van haar moeder; Nee mam, ik kom met kerst niet naar huis en de volgende zomer ook niet. Maar pap en jij zijn van harte welkom hier in Sydney!