Even wat rustiger geweest met het schrijven, maar daar ben ik weer! Vandaag kom ik roddelen over onze buren.

Ik heb niets met stofzuigers, maar stofzuigers hebben iets met mij. Aan stofzuigen heb ik geen hekel en het geluid hoort erbij. Allemaal best gemoedelijk. Tot de buren toch wel bijzondere trekjes beginnen te vertonen. Aan de ene kant hebben we erg jonge buren, maar om nu ver na middernacht de stofzuiger erbij te halen, dat lijkt me wel heel enthousiast. Ik wist niet wat ik hoorde en al helemaal niet wat ik zag, toen het buurvrouwtje op haar gemak de kamer aan het stofzuigen was. Hoe laat zou het geweest zijn? Een uur of twee, drie?

De buren aan de andere kant houden er een ander schema op na. Een kleine situatieschets: een ouder stel, gepensioneerde onderwijzers zonder kinderen in een groot huis en met smetvrees, de vrouw dan. De man is ongeveer 1.90 m lang, de vrouw 1.60. Let wel, dit is slechts voor het beeld dat u zich zo dadelijk gaat vormen. Een lange man die al enigszins krom begint te worden en een kleine buurvrouw die pinnig uit haar ogen kijkt en kan sissen als een slang. Ze heeft ook last van stemmingswisselingen, maar dat is slechts een detail. Voor het gemak noem ik ze de Pinkeltjes en of het nu over de man of de vrouw gaat, Pinkeltje volstaat altijd. Hoewel, haar noemen we vanaf nu ‘mama’, dat doet hij namelijk ook.

Ze wonen samen en hebben geen kinderen of kleinkinderen die het huis vies kunnen maken. Dieren komen er al helemaal niet binnen. Als je met zijn tweeën woont, blijft alles toch redelijk netjes en aan kant. Niets mis met een keer stofzuigen, maar overdrijven is ook niet nodig. Iedere dag wordt het huis gezogen van beneden tot boven en als dat gebeurt is, gaat mevrouw verder met de tuin. Ja, ook het plaatsje wordt gezogen. (‘Al die blaadjes, Pinkeltje!’) Hoe ze elkaar ontmoet hebben, heb ik eigenlijk nooit gehoord. 

Deze zomer zijn ze op vakantie geweest. De bestemming doet er niet toe, ze waren ruim een week weg en bij thuiskomst was de eerste scène alweer aan de orde. Ze kwamen aan en het eerste wat mama op geschokte toon zei was: ‘Wat een bende is het hier weer, oh, wat een bende!’ De ietwat dove Pinkeltje reageerde met: ‘Wat zei je, mama?’ En welwillend herhaalde ze haar verschrikte kreet. Nog geen tien minuten later was de geliefde stofzuiger weer boven water. Ergens heb ik best medelijden met dat beestje. Van een uur of drie achter elkaar zuigen moet je toch wel moe worden? Dat red ik zelfs niet met een heel lekker ijsje.

Deze week was er nog een incident dat mij bijna buikpijn van het lachen bezorgde, en vooruit, ook een beetje medelijden met de buurman. Mama verloochent haar juffenbestaan niet, want als Pinkeltje in overtreding is, wordt hij snerpend tot de orde geroepen. Dat gaat van een vriendelijke vermaning tot een wilde scheldpartij, maar als ze echt boos is, wordt ze ijzig. Mama was bezig met… u raadt het al: stofzuigen. 

Pinkeltje wilde iets tegen haar zeggen, maar ook de buurvrouw kan wel een knoop gebruiken. Hij zette zijn voet op het snoer van de stofzuiger, iets te enthousiast en dus vloog de stekker eruit. Iedereen die weet hoe een stofzuiger werkt, weet dat vooral stroom dan belangrijk is en het beestje blies voor dat moment zijn laatste adem uit. Snerpend klonk het: ‘Ho, ho, ho…’ De gedachten naar kerst drong ik met alle geweld naar de achtergrond. ‘Kijken wat je doet!’ Ineens zag ik in Pinkeltje een stout schooljongetje en ik heb me maar met een serieus gezicht over mijn studieboek gebogen.

En voor bij u de gedachte opkomt ‘Zijn ‘de buren’ het enige waar ze druk mee is?’, ik kan u geruststellen, dat is niet zo. En trouwens, we hadden het toch vooral over stofzuigen?