Dit is mijn tweede hoofdstuk over de mindfulness, dat ik sinds 14 juli in Amsterdam volg. Het is een 8 weekse cursus + een halve dag en daarna een terug kom dag per maand.

Mijn eerste ervaring heb ik verwerkt in een artikel.

http://plazilla.com/page/4295143074/mindfulness-brekend-glas

Ik ben mindfulness gaan doen omdat ik ben vastgelopen in mijn werk. De oorzaak komt voornamelijk door mijn hoog gevoeligheid.  Na wat gesprekken met de psycholoog besefte ik dat ik meer nodig heb dan alleen maar de gesprekken.

 Ik wilde een manier vinden om mij beter af te kunnen sluiten, om beter bij mijzelf te blijven. Dit doe je voornamelijk met het focussen richting je ademhaling  en je de tijd geven om dagelijks drie kwartier een bodyscan te ondergaan. Verder is daar deze week 10 minuten zit meditatie bijgekomen en de drie minuten meditatie tussendoor.  Het laatste kun je de hele dag door doen, bijvoorbeeld als je in een rij staat bij een supermarkt, in een file staat enz..

Het lijkt erop dat ik op een verkeerd moment met de Mindfulness begonnen ben.

Hoe kan ik het voor elkaar krijgen, na de vliegramp jongsleden 17 juli, met zoveel Nederlandse en andere nationaliteiten?

Wanneer ik s morgens bij het ontbijt de krant lees draait mijn maag om, van de persoonlijke verhalen, over de omgekomen passagiers. Ook schokt het mij dat er zoveel plunderingen geweest zijn vlak na het neerstorten van het vliegtuig waarbij alle inzittenden overleden zijn. Het raakt mij diep dat ouders, kinderen, broers, zussen, naasten en goede vrienden ‘’schreeuwen’’ om het terugbrengen van hun kind, geliefde, hun kameraad.

Terwijl ik dagelijks trouw mijn meditaties doe dwalen mijn gedachten regelmatig af naar de ramp. Ik zou die mensen willen helpen met hun verdriet, maar ho ho, daar ga ik weer: Ik ga weg bij mijzelf.

Ik ben een type die de wereld zou willen verbeteren en met name het onrecht zou ik aan willen pakken. Maar het is niet realistisch, ik kan de wereld niet redden. Het enige wat ik kan doen is het goede voorbeeld geven, want ik ben immers een stipje in het algeheel, ‘’de aarde’’.

Vandaag is de voorpagina van de krant diepzwart. Hoe zal ik straks de meditatie ondergaan? Het is geen kwestie om het ‘’goed’’ te doen. Het gaat zoals je op dat moment ‘’bent’’ en dat is altijd goed.

De vele discussies die er gevoerd wordt vind ik interessant, maar zelf hou ik mij hier afzijdig van. Wat ik wel weet is dat je niet de hele wereld op je schouders kunt nemen. Het zou betekenen dat je constant bij jezelf weg dwaalt en op deze manier zal ik nooit als een sterk mens verder kunnen gaan.

Sinds ik de Mindfulness volg komt regelmatig de gedachte bovendrijven, ‘’ben ik niet heel egocentrisch bezig?’’  De mens leeft in feite al zo op zichzelf en ik merk dat door de bodyscan die je kunt zien als een geschenk voor jezelf, ik er ergens toch moeite mee heb, om mijzelf in het middelpunt te plaatsen.

Gedachten, gevoelens en sensaties in het lichaam zijn één. Het is de kunst om deze drie aan elkaar te koppelen. Je kunt het één van de ander niet scheiden. Het is een driehoeksverhouding.

Stel, dat ik tegen de Mindfulness ga vechten, omdat er zoveel leed is?

Omdat ik het eigenlijk niet kan maken om mijzelf sterker te maken, wie help ik daar dan mee?

Stel dat ik hier de hele dag zit te huilen om al het leed wat er op aarde aangericht wordt, wie help ik daarmee? Mijzelf in ieder geval niet, want er komt niemand naar mij toe om mij te troosten. Dat kan ik alleen zelf doen.

Hoog gevoeligheid is een lastig iets. Met name omdat je innerlijk streeft tegen het onrecht, de oneerlijkheid, pijn en verdriet om je heen of verder weg.

Soms denk ik: ''Is het besluit om Mindfulness te gaan doen de juiste manier voor mij, om mij meer af te kunnen schermen tegen al het kwaad, het verdriet, de pijn''?

Ik ga wel verder met de mindfulness en mijn hoop is er dat het echt zal gaan helpen. Ik zal het uiteindelijk ontdekken waar mijn reis naar mijzelf toe zal brengen en in wat voor vorm. Zonder oordeel en zonder verwachtingen.

Zwart

om mij heen

Het verdriet

zo tastbaar

Ik huil mee

heel even maar

en daarna verder

richting

wit

Berna 23 juli 2014