Gescheurde Enkelbanden:

Het is Zaterdag 5 april, mijn beide jongens zijn bij mij.

Ik had een grandioos idee om met mijn oudste van 16 jaar te gaan stappen in Assen.

Zo gezegd zo gedaan.

Wij gaan op de fiets, dus wij gaan naar de schuur om de fietsen er uit te halen.

Kevin staat al te wachten op de straat, en ik wil mijn fiets op de straat duwen, maar ineens ga ik door mijn enkel.

Mijn zoon staat mij uit te lachen, omdat ik wel heel grappig viel, ik viel namelijk in slow motion op de grond.

Ik stond, met veel moeite weer overeind en voelde dat er iets niet goed zat.

Dus is ging even zitten op het stoepandje naast mij om mijn laars uit te doen.

Oeps ik wist het al toen ik het zag.. een gigantische ei.. enkelbanden gescheurd.

Ik heb dit al 2 keer mee gemaakt en wist hoe het eruit zag.

Snel mijn laars weer aan gedaan, omdat ik bang was dat ik deze niet meer aan zou krijgen, gewoon door gaan was mijn motto.

Kevin vroeg of het wel ging, maar ik zei  dat het goed ging, toch had ik veel pijn.

Maar ik wilde zijn eerste  avondje stappen niet verpesten.

Wij gingen de stad in en iedereen dacht dat ik bezopen was, omdat ik zo moeilijk liep.

Geweldig dat wij met ons tweetjes, ondanks de pijn toch zoveel lol hebben gehad.

Kevin vond het erg gezellig en daar ging het om.

Zondag 6 april.

De volgende morgen kon ik niet meer op mijn rechtervoet staan, ongelofelijk wat een pijn en wat was mijn voet dik..

Dit was het resultaat van niet koelen en gewoon doorgaan.

Ik moest de jongens terug gaan brengen, maar dat kon helemaal niet, want ik kon niet rijden.

Gelukkig heb ik dan een hele lieve vriend die dan met mij mee rijdt naar Terneuzen om mijn jongens terug te brengen, kleine meid mee.. en eigenlijk best gezellig.

Ik wist dat ik beter naar de huisartsen post kon gaan, maar dacht alleen maar aan mijn jongens, die terug moesten, omdat de één stage moest lopen en de ander weer naar school moest.

's Avonds toen wij thuis waren had ik best veel pijn van de lange rit, ondanks dat ik niet had gereden, viel het mij ontzettend tegen.

Ik had wel krukken geleend van een "oud" cliënt van mij, dus ik kon wel voor uit komen, maar het was niet handig.

Mensen om mij heen vonden mij een beetje eigenwijs , maar ik had geen zin om de hele zondagmiddag door te brengen bij de huisartenpost en mijn jongens moesten terug.

De volgende dag gelijk naar de huisarts gegaan, maar zij was zo zachtzinnig dat zij mij maar doorstuurde naar het ziekenhuis om een foto te laten maken.

Gelukkig niets geroken, maar nu?

De enkelbanden binnen en van buiten gescheurd..

Tja drukverband erom en dan maar de ziektewet in.. zucht.

Met een rolstoel boodschappen doen, met krukken toch leuke dingen doen, vermoeiend proces.

Vrijdag 11 april

Weer naar de huisarts.

Dit keer kreeg ik een vervangende huisarts die mij dus toch doorstuurde naar de Fysiotherapeut.

Hij vertelde mij ook dat het wel 6 tot 8 weken kon gaan duren.

En dat de fysiotherapeut het maar in moest tapen.

En als het tegenzit wel 12 weken..

Jeetje zo wie zo 2 maanden? mijn hemel.

Daar was mijn werkgever niet blij mee, maar ze hadden wel begrip.

Mijn vriend moest 2 keer op een vrijdag vrij vragen om mee naar Terneuzen te rijden, geweldig zo'n vriend, anders had ik in al die tijd mijn kinderen niet gezien, want ik mocht niet rijden.

Hoe langer het duurde hoe vervelender ik er van werd.

Ik kon helemaal niets, het huishouden bleef liggen, mensen om mij heen zo behulpzaam, mee rijden naar de huisarts, mee naar fysiotherapie.

Ik ben iedereen zo dankbaar dat ze er waren voor mij.

Mensen op de whats ap, mensen op Messeger en op facebook hielpen mij door deze periode heen, want ik was (ben) echt een: Drama Queen..

Moeilijk doen als het makkelijk kan, mensen niet om hulp vragen en maar door klungelen.

Gelukkig kent iedereen mij heel erg goed en schoten zelf te hulp.. zo lief.

Ik werd overspoeld met berichtjes om mij uit de put te halen, ik werd overspeld met bloemen en kaartjes.. zo ontzettend hartverwarmend.

Na vele malen fysiotherapie en ingetaped te zijn was ik het meer dan zat en wilde dus na 9 weken wel weer aan het werk.

De fysiotherapeut had mij inmiddels geadviseerd om te gaan sporten, zo gezegd zo gedaan.

En dat heeft enigszins geholpen bij mijn herstel.

Maar de mensen om mij heen die er altijd voor mij zijn... die mensen zorgden ervoor dat ik niet opgaf, maar door ging om te herstellen en niet bij de pakken neer te gaan zitten:

Gedicht:

Je denkt eindelijk klaar te zijn om het leven weer een draai te geven,
Maar dan mag ik het allemaal weer her beleven..
Zoveel in de laatste 3 maanden te verwerken...
Zoveel te doen om aan te sterken..
Vrienden komen uit onverwachte hoek
En dat doet mij goed..
Het doet mij goed om te weten
Dat ik er niet alleen voor sta..
en niet wordt vergeten..
En dan zijn jullie daar...
hier...om mij weer uit te put te praten.
Zo blij met iedereen..
Om mij heen..
Onverwachts even een hartverwarmend gebaar...
Bedankt iedereen....
Jullie staan altijd voor mij klaar

Echt veel mee gemaakt.. emotioneel, maar ook fysiek ging ik er helemaal onder door.

Op de sportschool gebeurde er tussendoor ook nog van alles, gelukkig is dat opgelost.

Mijn verleden herhaalde zich, mannen die gewoon hun handen niet thuis kunnen houden, mijn herstel die niet vlot verliep, omdat ik steunzolen moest hebben.

Mijn voeten die zijn doorgezakt en ik loop naar buiten, dat veroorzaakte het slechte herstel van mijn enkelbanden.

Gelukkig is nu alles zover dat ik mezelf weer kan her pakken om door te gaan, maar de emetionele klap moet ik nog steeds verwerken.

Maar nu toch weer klaar om te gaan werken,  halve dagen, maar toch..

Nu maar hopen dat ik snel mijn vaste cliënt terug krijg, want ook hier ben ik nog steeds mee bezig, nog steeds geen cliënten, maar wel weer afgemeld voor de ziektewet.

Nu maar wachten tot ik weer kan werken..

Lang leve het  nul-uren contract..

Nog steeds heb ik alst van mijn voet, maar ik ga ervoor...