Stapelgedichten

een trend

met ontelbaar veel gezichten

fluitje van een cent

Laat ik nou hebben gedacht

dat je eenvoudig

geheel spontaan, onverwacht

ineens een stapel

boeken uit je kast plukt

voor je op tafel legt

en daar een foto van afdrukt

Dat je daardoor

absurde gedichten krijgt,

maar niets is minder waar.

spelen met taal

tot je verwonderd zwijgt

soms vertellen al die titels

in een bundel onder elkaar

een lief, indringend of ontroerend verhaal.

bekruipt bij mij het vermoeden

dat het geen willekeur is geweest

niet zomaar uit de kast gepakt en neergekwakt

dat men met zorg de titels kiest

opdat de zin

aan elkaar geregen

geen spanning verliest

een eigen plot heeft mee gekregen

weinig is er overgebleven

uitgelezen, klaar ermee

In de loop van mijn uitgelezen leven

gaf ik een kapitaal aan boeken weg

zodat ik deze inspi-trend

noodgedwongen, wat ontwend

en heel goed uit het zicht

nu naast me neer leg

met enige spijt wellicht