Daar zit ik dan... alleen... in een appartement met 3 katten.

Hij twijfelde al een tijdje. Had geen gevoelens meer voor mij. Alles leek zo goed te gaan! Ik kan er nog steeds niet bij. Het is nu ongeveer 6 dagen geleden.

Alles valt in duigen

We wilden een huis gaan kopen, kinderen krijgen. Ik ben momenteel 26, dus ik denk daar inderdaad al over na. Heb een leuke baan waar ik iedere ochtend met plezier naartoe ga. Een vast contract. Ik ben bezig met een deeltijd Masteropleiding. Veel leuke vrienden en een goede vrijetijdsbesteding. Alles ging me goed af. Ik was gelukkig. Had niet meer nodig in het leven dan dit. Maar hij blijkbaar wel. Dit betekent dat niet 'we' dit alles wilden, maar dat alleen dit mijn eigen droom was.

Ik had van tevoren kunnen weten dat het mis zou lopen. Hij beloofde me dat we altijd bij elkaar zouden blijven. Maar hoe kan iemand die momenteel 23 is dat nou beloven. Kun je tegenwoordig uberhaupt nog wel beloven dat je altijd bij elkaar kunt blijven?

Aanstaande dinsdag zouden we samen twee weken naar Thailand gaan. We zouden samen een groepsreis gaan maken. Ik heb nu besloten om die reis alleen te gaan maken. Mijn zusje en ik hebben met man en macht geprobeerd om het ticket op haar naam te krijgen, maar het lukte niet... Jammer, maar misschien is het goed voor me om alleen te gaan. Even tot mezelf te komen, weg van dit alles.

Schrijven is voor mij altijd een medicijn geweest tegen pijn, verdriet en verveling en ik merk ook nu dat het me een beetje helpt om alles op een rijtje te zetten. Ik schrijf alles een beetje van me af. Merkte aan mezelf dat ik het moeilijk vond om te publiceren over emoties. Nu lukt dat wel. Dus pas als ik iets heftigs meemaak, dan lukt het. Schrijven doet me goed.

Gemengde gevoelens

Soms voel ik me woedend. Soms voel ik me supersterk en supermachtig. Soms voel ik me intens verdrietig. Een gevoel van onbegrip besluipt me zo nu en dan. Hoe kan hij nou bij MIJ weggaan? Ik ben knap, intelligent, heb humor en ik ben ook nog eens onwijs lief. Mijn uiterlijke zelfvertrouwen heeft geen deuk gekregen, maar het vertrouwen om ooit nog iemand te vinden die wel voor mij wil gaan, is er niet meer. Één op de drie huwelijken strandt. En we waren nog niet eens getrouwd. Bah. Heb geen zin in wat me op relationeel gebied nog zal gaan overkomen. Weet niet of ik ooit nog een man kan vertrouwen.

Ben angstig, bang dat ik nooit meer iemand zal vinden die dus wel voor mij zal gaan en die wel wil wat ik ook wil. Een gelukkig, stabiel leven, kinderen en een leuk huis. Bah, straks eindig ik nog alleen. Zonder vent, zonder kinderen....

Kan een relatie tegenwoordig uberhaupt nog wel slagen?

Ik ben van nature een vechter. Als ik beloof dat ik altijd bij iemand zal blijven, dan zal ik mijn belofte nooit breken. Waarom ben ik één van de weinige mensen die die gedachte heeft? Waarom vechten wij niet meer voor elkaar? Waarom is het nu zo anders dan vroeger? Vroeger ontmoette je iemand, waar je de rest van je leven bij bleef, in voor en tegenspoed. Komt het door het feit dat de vrouw momenteel meer onafhankelijk is? Doordat zij haar eigen boontjes kan doppen? Doordat zij vroeger voor het huishouden zorgde, zodat hij kon gaan werken en centjes kon gaan verdienen? Of is ons algemeen maatschappelijk vertrouwen in de liefde gewoon een stuk minder geworden? Geloven wij niet meer in het voor altijd en altijd? Komt onze generatie er nu achter dat liefde alleen maar uit leugens en bedrog bestaat? Of kom ik toch wel iemand tegen?

Ik weiger, nee ik weiger om de romantische gedachte op te geven dat ik iemand vind die altijd bij mij zal blijven. Iemand die wel voor mij vecht en iemand die wel stevig in zijn schoenen staat en weet wat hij wil. Maar mijn vertrouwen daarin, is wel geschaad. Nog nooit heb ik zelf een relatie beeindigd. Altijd werd ik gedumpt. Ik zit met zoveel levensvragen, dat ik door de bomen het bos niet meer kan zien...

Een raar en onbehaagelijk gevoel besluipt me heel de dag. Voel me alleen, in de steek gelaten, gedumpt, verlaten door mijn maatje en vooral erg leeg en eenzaam. Bah. Ik hoop dat dit gevoel minder wordt.

Zijn er hier mensen die hetzelfde hebben meegemaakt? Twijfel niet om even te reageren of om mij even een privéberichtje te sturen, alle woorden zijn welkom op het moment.