Hard word ik naar beneden getrokken in een kolkende massa. Mijn lichaam lijkt vloeibaar te worden en de krachten trekken mij mee naar het donker. Daar, aan het eind van het donker is de dreigende paarse gloed zichtbaar; het paars waar ik niet naar toe wil. Het paars waar mijn onmacht in zegeviert. Het absorbeert mijn huid en ik voel het branden tot op het bot. Ik wil schreeuwen maar er komt geen geluid uit mijn mond. Een gedwongen marteling moet ik toelaten omdat er niets tegen te doen is. Mijn aderen voel ik openscheuren door de duivelse krachten. Mijn ogen sluit ik om het branden tegen te houden maar ik ben te laat. Mijn vlees kookt en ik glijd af; laat dit het einde zijn!
Uit het niets gooit een ijskoude, bovenmenselijke wind mij weer omhoog, naar het donker. Mijn lichaam krijgt weer vormen en ik gil het deze keer uit, met elke vezel in mijn gehavende lichaam.

Ik schiet omhoog en grijp om mij heen. Er is niets.
Mijn handen betasten mijn nat bezwete lichaam en alles is nog gaaf. Mijn hartslag moet ik onder controle zien te krijgen en een misselijkheid steekt de kop op. Ik loop naar de badkamer en ik zie mijn vreselijk opgeblazen gezicht, dampend van de hitte. Mijn middenrif komt omhoog en mijn lichaam leegt mijn maaginhoud. Langzaam zak ik door mijn knieën om bij te komen uit deze verstikkende hel.
Een kwartier later is alles bij het oude, zoals iedere ochtend.

Mijn bezoek aan Drs. Schilpert heeft me weinig goed gedaan.
De vaststelling dat het een vreselijk trauma moet zijn uit het verleden, is voor mij geen nieuws. Die vreselijke nachtmerries komen niet zomaar ergens vandaan. Ik schrok enorm toen ik mijn eigen reacties hoorde op de tape. De woorden die ik uitgilde heb ik opgeschreven en ik heb me erin verdiept. Helaas ontstaan er nog steeds geen beelden in mijn gedachten waar de aanwijzingen op zouden moeten slaan. In mijn pasport staat een stempel op 2010, toen ben ik in Spanje geweest.

‘Candelario!’, schreeuw ik uit. Op het internet zie ik dat dit een Spaanse jongensnaam is, die ‘feest van de Presentatie van de Heer’ betekent. Wellicht heb ik toen een liefde gehad? Het woord ‘Santa’ zet ook heel veel vraagtekens bij mij. Sinterklaas komt uit Spanje maar het lijkt me sterk dat dit een link is naar mijn angstaanjagende nachten. Sevilla en Flamenco zijn de laatste woorden die op mijn lijstje staan. De Flamenco dans heeft me altijd enorm geboeid. Sevilla is een plaats in Spanje en mijn besluit staat hierdoor vast.

De laatste kleding duw ik met kracht in mijn overvolle koffer. De reis naar het Paars is begonnen.

 

Ik heb mij voorgenomen om een vakantie in Sevilla te gaan houden zoals ik wellicht ook gedaan zou hebben in 2010. Gewoon laten leiden door mijn gevoel en ervan genieten alsof er geen speurtocht zou zijn naar het paars. Mijn karakter en voorkeuren zouden mij dan toch naar de oorsprong moeten leiden van het drama in dat jaar?

Lopend door de winkelstraten, probeer ik te genieten van het Spaanse leven. Een bezoek aan de Giralda staat als eerste op mijn lijst. De Giralda is en toren die door de Almohaden in 1184-1195 is gebouwd. Toen der tijd was het de hoogste minaret ter wereld. De toren staat naast de kathedraal van Sevilla en de patio de los Naranjos. Tijdens de Reconquista en de verovering van Sevilla door de christenen in 1248 werd de aangrenzende moskee vanaf 1401 verbouwd tot kathedraal. De Giralda was zo belangrijk voor de moslims dat ze, bij de overgave van de stad, toelating vroegen om de toren af te breken. De Spaanse commandant antwoordde met een zin die bewaard is in de Spaanse geschiedenis: Als er maar één steen van de toren wordt weggenomen worden ze allemaal gedood.

Ik ben blij dat ik mijn huiswerk gedaan heb want ik ga graag goed voorbereid op pad. Ik sluit me altijd aan bij een georganiseerde tour, geleid door een goede gids maar niet altijd is alles goed te verstaan in zo’n groep.

 

Ik geniet mateloos van de tour!
Onder de douche laat ik mijn lange zwarte haar volop schuimen en ik kom helemaal bij van de heerlijke, maar vermoeide dag.

Voor de avond heb ik een dansevenement gepland. Ik blader de foldertjes door die ik die dag in mijn handen gedrukt heb gekregen. Mijn oog valt op een gelegenheid waarbij je een jurk kunt huren voor een avond en zodoende actief kunt meedoen aan de sensuele dans.

Mijn lichaam geurt heerlijk en mijn make-up zit perfect als ik de mooiste jurk aantrek die ik ooit aan heb gehad. Gebiologeerd staar ik naar de dames die fantastisch dansen en de sfeer trekt mij mee in een droom.

Mijn armen gaan omhoog en mijn handen copieren de bewegingen van mijn voorgangsters. In een roes verkeer ik opeens volledig in Spaanse sferen. Ik draai, draai… mannenogen zijn op mij gericht en mijn handen laten mijn rokken triomfantelijk zwieren waardoor mijn lange slanke benen goed tot hun recht komen. Ik draai en mijn strakke blik verandert in een wulps vrouwengelaat die hongerig op zoek gaat naar een Spaanse hengst. Ik draai en ik draai.. helemaal overal los van…  Ik kijk in de donkere ogen van Candelario en mijn hart raakt bezeten. De ogen trekken mij mee in een ongekende opwinding en ik trek hem mee in een sensuele dans die nog immer is vertoond. In de dans beleven we een ongekende hartstocht die leidt naar een uitbarstend hoogtepunt.

Ik word licht in mijn hoofd en mijn knieën begeven het langzaam. Candelario houdt mij stevig vast en begeleidt mij naar de gangen die tussen de zalen liggen. Ik hoor nog vaag een applaus op de achtergrond, maar zijn hete lippen op de mijne laten mij als snel in een andere wereld vertoeven. De volgende ochtend word ik, na een nacht, zonder vreselijke dromen, naast hem wakker. Ik heb hem weer gevonden! Zacht streel ik zijn bruine, gespierde rug en ik sidder nog na van de gedachte aan ons exotische liefdesspel.

Opeens ben ik klaarwakker!
Ik heb in mijn roes zomaar mijn liefde terug gevonden! Ik wist immers meteen dat hij Candelario heette en dat wij een romance zouden krijgen. Hoe vreemd is dat?

De dans, de opwinding en daarna een nacht die je onmogelijk zou kunnen vergeten… Ik ben er opeens van overtuigd dat ik dit in 2010 precies zo heb beleefd; en ik was het vergeten, totaal uit mijn herinneringen weggevaagd. Waarom?

Zo stil mogelijk sla ik het dekbed van mij af en ik sluip uit bed. Candelario slaapt nog; ik luister naar zijn regelmatige ademhaling, zonder herkenning dat hij mij gehoord heeft. Lopend naar de badkamer vraag ik mijzelf af wat voor antwoorden ik hierop zal gaan krijgen. Waarom heeft hij mij dan nooit willen bereiken? We waren toch verliefd?

Ik loop langs de kaptafel en ik blijf opeens aan de vloer genageld staan.

De temperatuur neemt met grote snelheid een run omhoog in mijn lichaam. Dat aanplakbiljet!

Ingelijst aan de wand, naast de kaptafel, hangt het Paars! Semana Santa?

 

“Hey, goedemorgen Samantha, lekker geslapen?”

 

Ik kan geen woord uitbrengen en ik staar hem wezenloos aan. Ik heb wel honderd vragen aan hem maar ik heb geen idee waar ik moet beginnen.

Hij heeft gezien dat ik geschrokken ben van de afbeelding maar geheel relaxed zegt hij: “weet je het nog liefje? Geweldig was dat hè?”

Ik zie de fonkeling in zijn ogen, die ik in een andere situatie geheel anders op zou vatten.

“Candelario, ik ga mij nu douchen… kunnen we straks even praten?”
Met bonzend hart pak loop ik langs het bed om mijn tas met kleding te pakken. Ik voel dat zijn ogen op mij gericht zijn maar ik kijk hem niet aan. Pas bij het voorbij lopen geef ik hem een vluchtige kus op zijn mond, waar hij genoegen mee neemt.

Ik sluit de deur van de douche en ik draai hem op slot. Hijgend laat ik mij met mijn handen ondersteunen op de wasbak. Nu moet ik helder denken!

Wie is Candelario en wat heeft hij met die paarse mutsen te maken? Ik ga zitten op de stoel en ik probeer mijn hoofd leeg te maken, om het vervolgens te vullen met de gebeurtenissen in het jaar 2010.
Hoe ik ook probeer, er komt niets!

Inmiddels ben ik rustiger en ik zet de douche aan. De warme stralen laten mij verder relaxen, doch, mijn hoofd maakt overuren. Ik moet hier weg! Heeft Drs. Schilpert mij niet genoeg gewaarschuwd? Hij vond het zeer onverstandig dat ik deze reis alleen zou maken maar ik was eigenwijs. Ik moest en zou het op mijn eigen manier doen om zo achter de waarheid te komen.

Terwijl ik mij aankleed hoor ik de stem van Candelario: “Alles goed liefje?”
“Jawel schatje, ik ben zo klaar”, zeg ik, met zwoele stem. Zou hij in de gaten hebben dat ik hem niet vertrouw? Ik staar ondertussen naar het doucheraam en ik kijk door een kier om te zien waar dit raam op uit komt. Eerst duw ik mijn tas door het geopende, hoge raam. Ik hoor een plof dat deze is neergekomen. Candelario heeft inmiddels muziek op gezet dus ik veronderstel dat hij het niet heeft gehoord. Ik ga op de rand van het toilet staan en ik wurm mijn lijf door de opening. Gedreven door mijn adrenaline, weet ik mij door deze smalle ruimte te persen, om zodoende in buitenwereld terecht te komen, waar ik weer kan ademen.

In mijn hotelkamer log ik in op het internet.
Ik zoek op Google: Semana Santa:

De Semana Santa is de in Spaanstalige landen gebruikte benaming voor de Goede Week, de week voor Pasen, die daar uitbundig wordt vormgegeven. In sommige andere katholieke landen worden in deze week veel religieuze beelden met paarse doeken afgedekt, de klokken zwijgen en het orgel blijft onberoerd. In Spanje en Zuid-Amerika daarentegen trekken processies uit die in een barokke vormgeving en met groots vertoon het lijden van Christus en Maria in de straten zichtbaar maken. Kenmerkend zijn de grote beeldengroepen die op vergulde platformen (paso's) worden rondgedragen. Over het algemeen heeft elke processie een paso met een tafereel uit het lijden van Christus en een paso met een droeve Maria. Deze processies zijn in essentie boeteprocessies. Er lopen steevast boetelingen in mee, die kleding dragen met puntvormige maskers, om de anonimiteit te waarborgen. Deze kostuums zijn later ook door de (overigens sterk anti-katholieke) Amerikaanse Ku Klux Klan gebruikt, waardoor het beeld van de Spaanse boeteling bij sommigen in het westen een negatieve connotatie heeft gekregen.

 

Mijn ogen vliegen over de teksten en afbeeldingen.

 

Ik denk opeens aan mijn gedicht, dat ik in een zijvak van mijn koffer had opgeborgen. Het moet door mij geschreven zijn tijdens de reis in 2010, omdat ik slechts mijn handschrift herken, en verder niets…

 

 

Demonen

Herinneringen overgoten met emotie
beeldflitsen stormen door haar hoofd
door chaos alle zicht in mist verscholen
helder denken onaangenaam verdoofd

mind en lichaam in hoge turbulentie
hart en geweten door conflict gebonden
uiteengetrokken door hartstocht en verlangen
signalen van verstand naar gevoel gezonden

een vuurgevecht met harde strijd
na één ronde kan er geen winnaar zijn
wéér gaat ze neer en staat weer op …
gewond, zichtbaar is haar pijn

de strijd zet zich ongenadig voort
demonen in het nauw gedreven
zij vecht zich naar de buitenkant
op weg naar een aangereikt leven

ooit zal de strijd gestreden zijn
opdat ze in een helder beeld kan zweven
veilig verstopt in je warmte
en ze liefde vrij kan geven …

Gék word ik van de gedachte dat het verleden mij in de maling neemt!
Hoe kan ik ooit zoiets geschreven hebben? ‘Na één ronde kan er geen winnaar zijn.. demonen in het nauw gedreven?’ Ik ben helemaal niet religieus en ik geniet van een losbandig leven!

Even denk ik dat ik de deur hoor maar ik geef het geen aandacht. Ik moet weten wat hier aan de hand is en waarom ik geteisterd word door die nachtmerries! Met drift in mijn vingers zet ik de volgende zoekopdracht klaar: identiteiten leden..

Ik voel een stekende pijn in mijn hoofd en alles wordt zwart.

Alles draait,

Hard word ik naar beneden getrokken in een kolkende massa. Mijn lichaam lijkt vloeibaar te worden en de krachten trekken mij mee naar het donker. Daar, aan het eind van het donker is de dreigende paarse gloed zichtbaar; het paars waar ik niet naar toe wil. Het paars waar mijn onmacht in zegeviert. Het absorbeert mijn huid en ik voel het branden tot op het bot. Ik wil schreeuwen maar er komt geen geluid uit mijn mond. Een gedwongen marteling moet ik toelaten omdat er niets tegen te doen is. Mijn aderen voel ik openscheuren door de duivelse krachten. Mijn ogen sluit ik om het branden tegen te houden maar ik ben te laat. Mijn vlees kookt en ik glijd af; laat dit het einde zijn! Uit het niets gooit een ijskoude, bovenmenselijke wind mij weer omhoog, naar het donker. Mijn lichaam krijgt weer vormen en ik gil het deze keer uit, met elke vezel in mijn gehavende lichaam…

“Rustig maar liefje, ik zal je bevrijden van je demonen, al zal het niet de eerste keer lukken. Ja, Samantha, dat weten we nu wel hè?”

Ik hoor de zwoele, maar uiterst bedreigende stem van Candelario maar ik kan mij niet bewegen. Mijn handen en voeten liggen vastgebonden en mijn ogen zijn afgedekt. Mijn lichaam brandt…

“Lieverd, toen ik jou voor het eerst zag, toen wist ik dat wij voor elkaar bestemd waren. Maar, Samanatha, je hebt veel teveel zonden, dat weet je toch? Mijn geile Flamenco danseres en minnares…  Ik zal je reinigen en wij zullen altijd bij elkaar zijn, jij en ik.”

Een pijnlijk plakkend verband wordt van mijn ogen afgerukt, en na even wennen aan het licht zie ik zijn zwarte ogen… in een paars kostuum.

“Het duurt niet lang meer liefje, ik zal je ervan verlossen…”

 

PAARS!

 

Meer reacties weergeven