Public

Paradijs op Mars

Infomaatje > Woordenlust

be59a1534d4408f33f0f1a343e526479_medium.

Doe ik er wel goed aan, hoor ik mezelf nog denken op het moment dat ik het ruimteschip binnentreed. Nog één keer kijk ik over mijn schouder terug naar wat ooit mijn thuis is geweest. Vaarwel Aarde. Paniek bekruipt mij, maar ik weet me sterk te houden. De zware training heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik ben nu één van hun,  lid van de crew en uitgekozen deelnemer om de planeet Mars te bevolken. Het afscheid valt mij zwaar. Het is 22 november 2023 en de wereld is grauw geworden. De oorlogen van de laatste vijf jaar heeft het merendeel van het mensenras uitgeroeid. Op 14 januari 2024 zal de meteoriet Verdana die op een dood spoor zit, in Azië inslaan en het einde van deze wereld inluiden. Geen mens zal deze van koers weten te veranderen, want er zijn geen raketten meer over om het te proberen. Ik heb alles al verloren, mijn familie en vrienden. De enige overlevende van onze bloedlijn. Nu is het tijd om te vertrekken en de eed te vervullen. Een nieuw ras, integer, liefdevol en tolerant, zal een tweede kans krijgen in de nabije toekomst. Een ras dat een bloedlijn heeft van de mens gecombineerd met die van de elf.

Na het opstijgen ga ik op zoek naar mijn coach, Druce. Deze naam betekend wijze man en dat is hij zeer zeker ook. Al jaren houdt hij zich bezig met de onderhandelingen tussen de Alagai, ook wel de Woudelfen genoemd en de mens. Uiteraard was dit voor de buitenwereld een groot staatsgeheim. De mensheid was alleen maar in staat tot vernietigen, tot groot verdriet van de elfen. Druce kreeg steun van de staat om te experimenteren. Wij zijn het experiment. De staat echter had toentertijd nog niet in de gaten, dat er een meteoriet onderweg was en heeft hiermee zijn eigen kuil gegraven. Druce had inmiddels de vergoedingen al in het project gestoken en deze uitermate goed verborgen gehouden met behulp van de elfen. Een man met een visie. Via een open sollicitatie op het web, had hij vier geschikte medepassagiers gevonden. Naast mij waren er nog drie andere vrouwen de gelukkigen. Je zou denken dat hij makkelijk voor hoogopgeleiden had kunnen kiezen, die kennis hadden van technologie en de wetenschap. Maar Druce selecteerde de dames op een ander gebied, namelijk op tolerantie, empathie en creativiteit. Achteraf gezien begrijp ik het. De selectie was gebaseerd op de voortplanting van een nieuw soort ras. Druce is een wereldverbeteraar. Daarom krijgen we nu ook allemaal nieuwe namen toegewezen.

Ik vind Druce in de kantine van het ruimteschip. Hij glimlacht naar me en wijst me een stoel aan om plaats te nemen. De andere drie dames zitten er ook te wachten in spanning. Als ik zit, gaat de deur aan de andere kant open en lopen er vier, zeer aantrekkelijke elfenmannen naar binnen. Twee dames naast mij krijgen een kleur en ik kijk Druce zenuwachtig aan. Als de elfen plaats hebben genomen, begint Druce te spreken.
'Dames, mag ik jullie voorstellen aan deze vier Woudelfen. Wynne, Faolan, Nealon en Callum. Zoals je weet hebben de namen ook een krachtige betekenis, in dezelfde volgorde: eerlijk, wolf, overwinnaar en vredesboodschapper. Omdat wij het Aardse gebeuren achter ons hebben gelaten, is het ook toepasselijk soortgelijke namen aan jullie te geven. Deze taak is nu aan de elfen'.
De elfen zitten ons aandachtig te bestuderen. De dames lopen steeds meer rood aan in hun gezicht en het scheelt niet veel, of ik zie er zo meteen ook zo uit. De elfen knikken naar Druce. Een voor één zeggen ze een naam met haar betekenis. Zo wordt de dame meest links van mij Bebhinn genoemd, muzikale vrouw. Zij ernaast wordt Pandora genoemd, talentvol. De dame die naast mij zit Aislin, droom en nu ben ik aan de beurt. Mijn nieuwe naam is Ardella geworden, warmte. Tot ons groot genoegen worden we aan de elfen gekoppeld en de mijne is Callum.

73704cd42bf1c94a80eed1f5187192df_medium.

Na alle commotie hebben we honger gekregen. We eten vanavond ULX253, maar we noemen het ruimte saté. Rijst met pindakaas en gehaktballetjes. Smakelijk is anders en één gehaktballetje is niet helemaal koosjer. Ik hoor wat knappen tussen mijn kiezen en krijg er onmiddellijk kiespijn van. Ook dat nog erbij. Maar het kan de pret niet drukken. Callum en ik zitten al enige tijd elkaar stiekem te bewonderen. Dit voelt vreemd gezien de omstandigheden en het voelt vreemd omdat ik nog nooit eerder een elf heb gezien. Misschien voelt het wel vreemd omdat mijn buik raar doet. Misschien doet mijn buik raar van de ruimte saté. Druce komt binnen rennen en wenkt Wynne.
'Kom vlug, de A9-S.e.x.Y.-11 werkt niet meer'.
De elf schiet overeind en rent Druce achterna. Geschokt kijken we hun achterna. Vragend kijk ik Callum aan. Hij vertrekt geen spier en antwoordt mij dat het de rechter motor is die niet meer werkt. Ik vraag hem nog hoe ernstig dat is, maar de blik in zijn ogen vertellen me dat we in de penarie zitten.
Na een half uur komt Druce met Wynne terug in de kantine.
'We hebben de motor weer aan de praat gekregen, maar we hebben geen idee hoe lang deze het nog gaat volhouden. Er is een kans dat we straks op Mars een noodlanding moeten maken. De aankomende twee dagen zal het nog goed gaan.'
Ik zie de pareltjes zweet op zijn voorhoofd glimmen. Dit moet dus wel ernstig zijn.

De twee dagen op het ruimteschip verlopen prima, geen andere storingen gehad en uitstekend geslapen. De ruimte saté komt me zo langzamerhand wel de neusgaten uit. Dit kan ik niet zeggen van de aandacht die ik van Callum krijg. Er wordt op mijn kamerdeur geklopt en ik druk op de rode knop waardoor de deuren automatisch open schuiven. Hij heeft een pakketje in zijn handen met een gele lint eromheen.
'Wat is dat?' vraag ik hem met pretoogjes.
'Een welkomstcadeau die wij Woudelfen aan onze toekomstige echtgenotes geven', antwoordt hij bedeesd terug.
Ik neem het cadeau van hem aan en open het.
'Wat is het?' vraag ik met een lach.
'Zonnebloemzaden voor het zonnebloemenfeest'.
'Waar wil je die gaan planten op Mars? Daar is immers geen bodem voor zaden.'
'Met een beetje liefde en magie is alles mogelijk Ardella. Dat leer je met de tijd wel', hij kust mijn hand en loopt weg.
Verward en overdonderd word ik achtergelaten en kijk naar de zonnebloemzaden. Mijn hart maakt een sprongetje en ik verklaar mijzelf voor gek.

2cbfc93ccf98cc42a6c436bb3fe2f079.jpg

Het moment van landen is aangebroken. In de verte zie ik de rode planeet. Vreemd dat ik Aarde heb verlaten voor een planeet dat vernoemd is naar de god van de oorlog. De planeet is veel kleiner als de Aarde en straalt weinig gezelligs uit.  Een planeet met extreme temperaturen, stormen en een zeer ijle lucht is alles behalve geschikt voor de mens of elfen. Maar Druce heeft een koepel weten te bouwen die het klimaat van de Aarde weet na te bootsen. Een stadje op zich met een stukje natuur erin verwerkt. Maar nog steeds sta ik er niet om te springen, ook al is een terugkeer naar de Aarde geen optie meer. Nooit meer.
Het alarm gaat af. Het oorverdovende lawaai werkt op mijn zenuwen. Callum komt mijn kamer binnen gerend en roept dat ik de gordels om moet doen. Terwijl we in de gordels zitten, worden we voor een aantal lange seconden verblindt door het vuur wat zich om het ruimteschip bevindt. Mijn ogen doen pijn en mijn oren suizen. Callum houdt mijn hand vast en ik knijp er stevig in. Geen idee hoe lang het duurt, maar er lijkt geen einde aan te komen. Ineens staan we stil met een doffe klap. We kijken elkaar aan om te controleren of we nog leven. We leven, want anders was de hemel veel te mooi geweest. Zijn lippen raken de mijne, heel even totdat Druce de kamer binnen komt lopen en lachend net zo hard weer vertrekt. We lopen hem maar achterna.

De landing is geslaagd, maar was niet secuur. Daarom trekken we onze ruimtepakken aan en maken we ons klaar voor de eerste stappen op Mars. Volgens Druce is het veilig, er zijn geen extreme windstoten gemeten. Ook laden we onze spullen in. De speciale eenmanswagen is hier uitermate geschikt voor. Wynne bestuurt hem. Wij lopen richting de grote koepel. Nog nooit had ik zo'n extreme omgeving gezien. Vreemd gekleurde grond met allemaal stenen en scheuren die zich tot in de verte uitstrekken. Ik voel me kwetsbaar en onzeker. Ook Callum vertoont in zijn ruimtepak een kwetsbare indruk. Krijg het gevoel hem te willen troosten, maar ik kan het nu niet opbrengen. We zijn er bijna, nog even volhouden. Het ruimteschip achter ons lijkt inmiddels nog maar een wazige stip en de koepel begint steeds groter te worden.

536cfffcb9cab7123ed473b9ed941724_medium.

Bij de koepel aangekomen val ik helemaal stil. Dit had ik niet verwacht. Het lijkt wel een kasteel, zo groot. Van binnen is het een juweeltje. Ruimtes met compleet ingerichte woonkamers, restaurants en natuur die vloeiend in elkaar overlopen. Bossen gevuld met heide, beekjes en de mooiste bloemen die je maar kan bedenken. Zelfs dieren had Druce hier weten te krijgen, zoals herten, konijnen en eekhoorntjes. Hier had de staat nooit wat vanaf geweten. De elfen lachen als ze onze verbaasde blikken zien.
'Dames, welkom op MarsOne!' Druce knipoogt. 'Ik weet zeker dat alles naar wens zal zijn, maar mocht er toch iets ontbreken, laat het mij dan weten'.
Callum wenkt mij en ik loop naar hem toe. Hij pakt mijn hand vast en neemt me mee naar de slaapvertrekken die ons zijn toegewezen. Een adembenemende plek als de duizend en één nacht. Deze eerste nacht op Mars zal ik nooit vergeten.

Negen maanden na ons huwelijk op MarsOne staan we weer bij het veld, waar we met de huwelijksceremonie de zonnebloemzaadjes hebben geplant. Inmiddels zijn het grote zonnebloemen geworden. Groter dan ik ze ooit heb gezien op Aarde. De atmosfeer is hier gezond en puur. Onze baby is geboren, de eerste van de nieuwe generatie. Een jongen en we noemen hem Fedor, geschenk van God. Ons geluk kan niet op en als ik Callum aan kijk, zie ik een lach zo breed dat ik begin te schateren. Fedor doet gezellig mee, maar niet om ons.  We worden ineens overvallen door merkwaardige, vallende zonnebloemen. De bloemen die eerst nog in de grond zaten, zweven nu boven ons hoofd en vallen sierlijk en decoratief naar beneden. De andere bewoners zijn erbij komen staan en beginnen te juichen.
'Vandaag is onze eerste zonnebloemenfeest', zegt Callum met zijn armen opgeheven.
'Hoe kan dit?', vraag ik hem terwijl mijn mond haast op mijn knieën hangt.
'Beetje liefde en een beetje magie', zegt hij met een knipoog terug, waarop Druce mij bij mijn schouder pakt en lacht, 'Dat leert ze nog wel met de tijd'.

27b65443806d7bd847adede20d4b85de_medium.

Ja, zo heeft mijn leven toch ineens een andere wending genomen. Heeft verschrikking plaats gemaakt voor liefde. Ik moest er helaas zelfs mijn planeet voor achterlaten, die inmiddels ook helemaal weggevaagd is. Had nog maar weinig om voor te leven en had daar ook niet lang meer te leven gehad. Maar nu is er weer een toekomst en heb ik mijn oude beroep opgepakt. Kinderen onderwijzen en liefde bij brengen. Inmiddels hebben we ook al een groepje kinderen bij elkaar, je zou dus kunnen zeggen dat het heel goed gaat hier, tot groot genoegen van Druce.

 

661a4f5d960a9e97ab4d5e1690fd36ef.jpg

Google Afbeeldingen

©2013 Infomaatje

17/11/2013 00:06

Reacties (36) 

Voordat je kunt reageren moet je aangemeld zijn. Login of maak een gratis account aan.
23/11/2013 09:51
Mooi gedaan, gefeliciteerd
23/11/2013 09:51
Mooi gedaan, gefeliciteerd
22/11/2013 15:53
Gelezen en beoordeeld!
22/11/2013 15:53
Gelezen en beoordeeld!
21/11/2013 21:15
Een prachtige Utopische interpretatie. Meevoerend bovendien!
Zo'n zonnebloemenfeest met een beetje liefde en magie... we zouden het hier moeten hebben..
Graag gelezen.
21/11/2013 21:15
Een prachtige Utopische interpretatie. Meevoerend bovendien!
Zo'n zonnebloemenfeest met een beetje liefde en magie... we zouden het hier moeten hebben..
Graag gelezen.
21/11/2013 08:35
Mooi