Public

De Dood en Ik

SanneSchrijft > Zelfreflectie

 

De Dood en ik ..

 

Doodgaan is stom! Ik heb een hekel aan de dood.

Doodgaan is verdriet, doodgaan is ziek, doodgaan is afscheid, doodgaan is ..

 

Ik ben niet bang voor de dood, ik ben wel bang om mensen die doodgaan kwijt te raken. Ik hou van mensen, ik haat afscheid nemen.

Geloven in God, welke dan ook, de hemel en de hel, geven houvast aan het afscheid nemen bij doodgaan. Ik geloof niet in een God, hemel of hel. Ik ben ervan overtuigd dat de ziel, de spirit, van de mens keer op keer terugkomt en opnieuw leeft in een ander lichaam. Dat is mijn troostende gedachte.

Ik ben niet bang om dood te gaan. Ik ben wel bang voor het moment dat ik lijfelijk afscheid zal moeten nemen van mijn lichaam zoals ik het nu ken, al het aardse achter moet laten en alle spirits die me in dit leven zo dierbaar zijn achter te moeten laten.

En zo vind ik het ook afschuwelijk als iemand die ik liefheb doodgaat. Al weet ik dat zijn geest dicht bij me zal blijven, ik mis het aardse contact met die persoon.

comforting.jpg

Ik hou van mensen, ik ben een mensenmens. Ik hou van communiceren, contact maken. En daarbij is voor mij het lijfelijk contact een zeer belangrijk onderdeel. Ik bedoel niet persé seks, al is dat zeker een mooi communicatiemiddel om uit te dragen wat je voelt.

Maar ik bedoel meer, dat kneepje in mn hand, de aai over mn schouder, de knuffels. Maar ook de knipoog, glimlach, non-verbale communicatie geuit door je lichaam. Dat mist allemaal als je niet meer lijfelijk aanwezig bent.

 

De dood is al lang dicht bij mij. Zelf ben ik gezond van lijf en leden en ga ik misschien wel 100 worden.

Maar op mijn 22e moest ik al afscheid nemen van mijn vader, die toen vier jaar gevochten had tegen de kanker in zijn lijf. Ik heb niet meer als volwassen vrouw met hem kunnen praten, hij heeft niet meer de gelegenheid gehad zijn kleinkinderen in zijn armen te hebben. Dat is een gemis.

Mijn vader was een lieve man, een stille en hij liet zeker nooit het achterste van zijn tong zien. Behoudend, terughoudend, observerend, een stille genieter.

Ik zie het als een groot gemis dat ik niet de mogelijkheid heb gehad om een volwassen vader-dochter relatie met hem op te bouwen. Hij had zoveel meegemaakt, zoveel beleefd, hij zou vast antwoorden hebben gehad op mijn vragen.

Ik was 37 toen ook mijn moeder overleed en ik als wees door het leven moest. Geen broers of zussen en geen andere familieleden om me heen, ervaar ik dit als eenzaam. Verloren.

Mijn moeder is altijd heel dicht bij me. Ik voel haar om me heen. Zij zorgt nog steeds voor me en is er altijd. Dat geeft troost. Toch mis ik haar lijfelijke aanwezigheid enorm. Haar grote lijf, waarin ik weg kon kruipen en me veilig voelde. Haar begripvolle blikken, liefdevolle aanrakingen, troostende armen. Ik mis haar ondanks dat ik weet dat ze nog altijd dichtbij is.

1272069691.jpg

 

Als er iemand dood gaat, ben ik altijd uit balans en van slag. Ik voel de paniek van binnen, ik voel het verdriet om het afscheid en het gemis van het lijfelijke. Ik vind het vreselijk.

Na de dood en de uitvaart van mijn vader wilde ik nooit meer naar een begrafenis. Ik was pas 22, en werd zo neerslachtig van al dat verdriet. Nog steeds probeer ik de uitvaart zelf zoveel mogelijk te omzeilen, en ga ik liever naar de condoleance. Waar ik dan weer niet, nooit meer!, de kist zal inkijken.

Een lichaam zonder ziel, zonder spirit, is een aanblik wat mij werkelijk zoveel angst en verdriet inboezemt dat ik er misselijk van word.

Toen mijn moeder doodging, zat ik aan haar bed. Ze sliep diep door de morfine. Ik hield haar hand vast en keek hoe ze steeds lichter en met langere tussenpozen ademde. Ik kuste haar op haar voorhoofd en zei haar dat het goed was. “Ga maar naar papa, ik red me wel”. Het duurde even voor ze er gerust op was en werkelijk ging. Ik zat bij haar en zag het gebeuren. Hoe haar lijf ontzielde. Haar lichaam was niet langer mijn moeder, en ik voelde de verandering.

Mijn moeders uitvaart was mooi, maar ik wist dat ze er zelf niet was. We namen afscheid van het lichaam dat ik als mama kende, ik nam geen afscheid van mijn mama zelf.

 

Toch kan ik heel slecht tegen begrafenissen. Het verdriet van de mensen, de nabestaanden, komt elke keer hevig bij me binnen. Noem me hoog sensitief, maar ik ervaar die emoties steeds weer heel heftig. Zelfs bij een uitvaart van iemand die ik helemaal niet ken, voel ik het verdriet, de pijn van het afscheid nemen.

De dood hoort bij het leven. De spirits leven voort en komen in een ander lichaam weer terug. Toch blijft het afscheid van het aardse en het lijfelijke voor mij een emotionele gebeurtenis waar ik slecht tegen kan. Ik zal er waarschijnlijk nooit aan wennen, aan de dood.

© SanneSchrijft 2012

 

26/04/2013 14:21

Reacties (5) 

Voordat je kunt reageren moet je aangemeld zijn. Login of maak een gratis account aan.
28/04/2013 11:38
https://plazilla.com/verdriet-door-verlies
28/04/2013 09:33
Vooral het feit dat jij beide ouders al niet meer hebt, maar ook geen broers of zussen... Dat is echt een gemis. Dat moet dubbel voelen. Karin en ik hebben altijd elkaar nog. Dat is zo belangrijk voor mij.
En onze ouders zijn er ook nog. Maar volgens de wet van de natuur gaan we meemaken dat ze gaan. Natuurlijk heb ik verliezen geleden in mijn leven en ik weet maar al te goed wat dat verdriet is. Maar ik weet niet hoe het is om mijn ouders te verliezen.
Wel hoe het is om mijn schoonvader te verliezen. Het was een stugge ontoegankelijke, maar doodgoede man. En toen hij wist dat hij niet meer beter werd, stelde hij zich opeens open. Het laatste wat ik tegen hem zei was dat ik van hem hield. Daarna ging hij, met al zijn kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen aan zijn bed. Hij ging met een glimlach.
Dat heeft gemaakt dat ik minder bang ben, dat ik er meer rust in heb. Ik ga er van uit dat wat ik meemaak, ik ook aan kan. Naïef misschien, maar het geeft ook kracht. Ik ben ook meer van dag tot dag gaan leven. Vandaag hebben we. Morgen zien we wel weer.
Toch herken ik wel wat jij schrijft. Dat is zo menselijk!
Knuffel voor jou!
09/11/2012 23:03
Het blijft een onbekende wereld..........
09/11/2012 15:18
Herkenbaar. Al heb ik mijn ouders nog. Maar verliezen, missen, kwijtraken, zijn dingen waar ik niks mee kan. Maar wel moet. Komt vaak zat op mijn pad.... :(
09/11/2012 15:29
op ieders pad helaas ..