Public

PoP Alzheimer is de dief van je heden

Suzaki > Pen of Plazilla

In de schaduw van mijn verleden

 

Ik zou willen dat het kon, dat ik kon zeggen: laten we over onze schaduw heen springen….naar de andere kant, naar de kant die ik nog van mezelf ken.

Ik ben de weg kwijt in het hier en nu, zie mezelf in de spiegel maar ik weet niet wie ik ben en wat ik hier doe. Een vrouw met rimpels en een diepe donkere blik die nergens naar kijkt. Het is donker in de spiegel, donker en diep. Het is zo diep dat ik niet weet waar ik heen moet, is daar wel iemand? De hond! Ik moet de hond nog uitlaten! Ik ga op zoek naar Bobby maar hij is nergens te vinden, ik roep en roep en roep……Bobby waar ben je nou? Misschien weet mamma wel waar hij is of is Tobias al met hem naar buiten. Als ik naar de keuken loop om mamma te zoeken kan ik haar ook niet vinden.

Ik ga naar buiten waar ik op de schommel wil gaan zitten, maar ik vind alleen maar een oud bankje. Op het bankje zit een oude man die mij roept en zegt: “kom naast met zitten lieve schat”, wat wil hij? Wie is hij? Ik ga toch niet zomaar naast een vreemde zitten, dat mag niet van mamma. Ik loop rustig door de tuin en achtervolg een schaduw, een zwarte vlek op de vloer die altijd bij me is. Het voelt vertrouwd en veilig. Hoe zou het aan de andere kant van die zwarte vlek zijn?

Misschien is daar wel het meisje dat ik zoek, het meisje met lange blonde haren en klompen aan haar voeten. Ik zie haar voor me dansend en zingend in de zon, zorgeloos en blij. Ik vraag haar of ze weet hoe het later zal zijn, aan deze kant van die zwarte vlek. Ze kijkt me met grote blauwe ogen aan en zegt: kom bij me, dan hoef je daar niet te zijn…….

In de verte hoor ik een stem die zegt, “Nee, ik wil zelf voor mijn vrouw zorgen, tot de dood ons scheidt, het kan me niet schelen dat  Alzheimer zich met ons bemoeit. Zij is mijn vrouw en ze blijft bij mij………..voor altijd”.

M.C.Eberhart

01/08/2013 20:04

Reacties (10) 

Voordat je kunt reageren moet je aangemeld zijn. Login of maak een gratis account aan.
19/12/2012 21:39
Als je terug bladert in het boek van je leven, en in de richting van de eerste pagina,s komt is het einde in zicht en dat is geen leuk gegeven.
Mooi verhaal.
Pork geeft de DUIM.
DRIMPELS.
05/12/2012 17:07
Pfoe, mooi!..en benauwend tegelijk, het is toch een verschrikkelijke ziekte!..
05/12/2012 16:05
Goed gedaan, kreeg er kippenvel van.
04/12/2012 19:53
Indringend
04/12/2012 18:58
Heel mooi verhaal over een alledaagse realiteit, waar niemand vrolijk van wordt. Je beschrijft de dementie hier heel indringend.
04/12/2012 16:59
Mooi vanuit de persoon geschreven
04/12/2012 15:14
Thanks :-)