Decennia lang hebben vrouwenbewegingen geknokt voor de rechten van de vrouw. Aan de ene kant een goed ding, maar aan de andere kant hebben ze aan een aantal dingen nooit gedacht. Een voorbeeld daarvan is dat aan rechten ook plichten vastkleven, waar vrouwen nu de dupe van zijn. Soms vraag ik me dan ook wel eens af of heel dat vrouwenemancipatie gedoe wel zo verstandig was.

Vroeger toen alles nog anders was

Vroeger… (nog niet zo heel lang geleden) hadden de vrouwen maar één  recht en dat was het aanrecht. Maar waren vrouwen destijds nou echt zo ongelukkig? Toen… in de “goede” oude tijd, hoefden vrouwen niet over veel dingen na te denken. Ze waren fulltime moeder en zorgden voor het gezin en de gezelligheid thuis. Ze boden de kinderen een vorm van veiligheid die in deze tijd ver te zoeken is. 

Tot op het moment dat vrouwen vonden dat ze meer wilden en met hun BH’s de lucht in gingen zwaaien. Of dat nu zo verstandig was?

De tijd van nu

Op dit moment vind ik dat ze juist door die vrouwenemancipatie het de vrouwen wel erg moeilijk maken. Die bekrompenheid dat vrouwen voor de kinderen en het huis moeten zorgen zit er nog steeds goed ingebakken. Dus in dat opzicht is de vrouwenemancipatie gefaald. Met als resultaat dat de verwachtingen naar vrouwen toe wel heel hoog liggen. Er wordt verwacht dat de vrouw een goede opleiding heeft, een goede carrière heeft en daarnaast nog voor het huis en de kinderen zorgt. En nog steeds doet de gemiddelde man het enigste ding dat hij al eeuwen doet….  Werken…en that’s it..  met als gevolg dat vrouwen het meeste op zich dienen te nemen en door de bomen het bos niet meer zien.

Vrouwen zouden de keuze moeten krijgen fulltime moeder te zijn. Helaas gaat deze keuze alleen op wanneer je een partner hebt met een royaal inkomen.

Alleenstaande vrouwen dienen te gaan werken wanneer hun kroost de leeftijd van 5 jaar heeft bereikt. Er over nadenken wat dit met het gezin doet, doet de overheid niet. Nee, er wordt van de vrouw verwacht dat zij weer zelf inkomen gaat genereren… hoe ze dit moet combineren met de kinderen wordt niet over nagedacht. De opvang is niet te betalen.. met als gevolg dat de alleenstaande moeders zich nog amper staande kunnen houden.

Nadelige effecten van fulltime opvang voor de kinderen 

En dan hebben we het nog niet gehad over het feit dat kinderen massaal naar de opvang gaan, omdat de ouders zo nodig fulltime moeten blijven werken, omdat ze anders hun dure huis, auto en vakanties niet meer kunnen betalen. Er is onderzoek gedaan naar wat dit voor gevolgen heeft voor de kinderen op lange termijn. Het is wetenschappelijk bewezen dat doordat de kinderen nu massaal hele dagen naar de opvang gaan en ze hierdoor niet één vast persoon hebben die voor ze zorgt, de kinderen veelal kampen met hechtingsproblematiek… wat weer consequenties heeft voor hun latere relaties. Dus of dit alles nu zo’n goede ontwikkeling is, dat vraag ik me af.

Wat als de rollen zijn omgedraaid?

En al zijn de rollen omgedraaid (wat in mijn huishouden nu het geval is) dan nog is het niet rozengeur en maneschijn. Door onze persoonlijke situatie ben ik de kostwinner van het gezin en zorgt mijn vriend voor ons vier maanden oude dochtertje. Na haar geboorte moest ze drie weken de couveuse in. Eindelijk thuis gekomen mocht ze na drie weken weer terug naar het ziekenhuis en werd ze met spoed geopereerd aan een dubbele liesbreuk. Omdat ik een moeilijke zwangerschap heb gehad, had ik maar tien weken verlof na mijn bevalling. Dat inhield dat ik vier weken na haar operatie alweer aan het werk moest… (40 uur per week). Ik heb totaal niet van de kraamtijd kunnen genieten en lichamelijk ben ik ook nog helemaal niet hersteld. Er wordt dan wel van je verwacht dat je, eenmaal terug op de werkvloer, hetzelfde functioneert als daarvoor. Mannen gaan er maar vanuit dat zodra de baby eruit is, je weer als vanouds bent en je er wel weer tegenaan kunt (werd mij letterlijk gezegd toen ik op het matje mocht komen, omdat ze vonden dat ik niet heel goed functioneerde en nogal “afwezig” leek). Maar dat ik na 19 weken inmiddels mijn menstruatie nog niet terug heb en mijn hele hormoonhuishouding nog in de war is en het ontzwangeren nog minstens net zolang duurt als de zwangerschap zelf, daar wordt niet bij stilgestaan. Ook niet stilgestaan wordt bij het feit dat ik gedurende de zwangerschap en de kraamtijd amper geslapen heb en eigenlijk al oververmoeid weer aan het werk ging.

Zoals ik al zei: de rollen zijn bij ons omgedraaid. Mijn partner zorgt voor onze dochter. Aan de ene kant een fijn gevoel dat zij in ieder geval een vaste verzorger heeft die er voor haar is en zij een goede band met haar vader kan opbouwen. Maar wat betekent dat voor mij? Ik, de moeder, die haar negen  maanden lang in mijn buik gedragen heeft? Onze dochter trekt helemaal naar haar vader. De band tussen haar en mij is minimaal. Als ze verdriet heeft dan wil ze niks van me weten. Het lukt me niet om haar te troosten. Pas als ze door papa vastgepakt wordt is ze stil en weer tevreden. Wat doet zoiets met een moeder? Het verscheurt je, dat kan ik je wel zeggen. Ik werk me drie slagen in de rondte om mijn gezin bij elkaar te houden en bij thuiskomst, wanneer zij net haar huiluurtje heeft,  moet ze niks van me hebben. Op zo’n moment breekt je hart. Natuurlijk weet ik dat dit een normale reactie is van onze kleine frummel. Maar dan nog … het doet zeer, want je hebt toch het gevoel dat je tekort schiet.

Ik zeg:  vrouwenemancipatie, schei toch uit! Ik geloof echt niet dat ze ooit aan de negatieve gevolgen ervan hebben gedacht. Ik vraag me echt af of vrouwen in die tijd nu echt zoveel ongelukkiger waren dan de vrouwen van tegenwoordig. Ik denk het namelijk niet.