Public

Verhaal Een regelrechte Vetklep!

Arinka > Korte Verhalen met een Twist.

99e0b8d49c23e70747ec1eb6eb7a1839_1348253

Dick Vissers maag gromde terwijl hij zich aan het omkleden was en in zijn broek stapte. Een broek met een omvang van ongeveer 2 meter. En hij was een beetje krap. Hij had zijn tas haastig ingepakt, nadat hij te horen had gekregen dat hij met spoed naar een vergadering moest.

Dick was een verkoper bij Hyfoma, een vetafscheidingsbedrijf in Vaassen, Gelderland. Hij had de volgende dag een afspraak in Amsterdam met de leidinggevenden van een van de grootste fastfoodketens. Zijn missie was om hen Hyfoma vetvangers te verkopen voor onder hun kipfriteuses. Als dat zou lukken, zou hij 1500 vetafscheiders kunnen verkopen.

Dick zweette, zowel van de zenuwen als van de fysieke belasting van het veranderen van zijn kleding. Dit zou de grootste klapper in zijn loopbaan worden. Hij had de commissie al honderden keren in zijn hoofd berekend. Dáár zou hij zoveel eten van kunnen kopen!

Hij was zo dol op eten dat hij altijd rekende in maaltijden en gangen. Hoe meer hoe beter was zijn devies. Het was 8 uur ’s avonds en Dick was al een behoorlijke tijd onderweg. Hij was die ochtend vroeg vertrokken en ondanks dat de afstand niet zo groot was, had hij er bijna de hele dag over gedaan om hier te geraken.

Alles wat tegen kon zitten had tegengezeten, het weer, het verkeer, de auto die kuren vertoonde. Hij was liever met de trein gegaan, maar zijn ervaring was dat mensen niet vrolijk werden van een dik persoon naast zich die eigenlijk 2 stoelen nodig had om goed te kunnen zitten. Dat hij ook nog eens altijd zweette als een otter maakte dat mensen van hem walgden.

Zijn auto was ook wat aan de krappe kant, maar daar hoefde hij in elk geval geen rekening te houden met medepassagiers en, en dat was misschien nog wel zijn belangrijkste drijfveer, hij kon ongegeneerd eten onder het rijden zonder dat iemand er commentaar op zou kunnen leveren.

8de3f64f6326c5f8b7056bd0b1d729daZmF0LWd1

Hij was een uurtje geleden hier gearriveerd, een klein dorpje vlakbij Amsterdam. Dan hoefde hij morgen nog maar een klein stukje. Ja, voor ons lijkt dit allemaal wat lang en breed uitgestippeld, maar als je zo dik bent als Dick, moet je de dingen in etappes plannen. Hij kon niet even snel ergens naartoe. Vandaar dat hij vaak de dag van tevoren al in de buurt was van de plaats waar hij moest zijn.

Ransdorp was een klein bizar stadje. Het leek wel uitgestorven en er hing een spookachtige sfeer. Hij had een kamer gekregen in een klein, twee verdiepingen tellend, hotelletje. Zijn kamer lag op de bovenste verdieping, het was een flinke opgave voor Dick om de 2 lange draaiende trappen te beklimmen.

Hij had honger. Hij had al minstens 2 uur niet gegeten en hij voelde zich uitgehongerd. Dicks liefde voor eten was al vroeg in zijn leven begonnen. Zijn moeder geloofde dat een dik kind een gezond kind was en natuurlijk wilde ze haar zoontje in goede gezondheid groot brengen. Ze moedigde hem niet alleen aan om zijn bord leeg te eten, ze stimuleerde hem zelfs om nog een 2e of zelfs 3e bord leeg te eten.

Op zijn 16e verjaardag stond de weegschaal al op 125 kilogram. Op zijn 17e brak hij door de 150 kilo barrière heen. Dit werd door zijn moeder feestelijk gevierd met het bakken van een gestapelde chocoladetaart, voor hem alleen.

Nu was hij een volwassen man van 36 jaar oud. Hij had zich een weg gekauwd door 2 huwelijken, verschillende banen en ontelbare hoeveelheden voedselverpakkingen.

Iets meer dan een jaar geleden had hij deze baan gekregen en tot nu toe was het goed vol te houden. De mensen die zijn vetafscheiders kochten letten niet op zijn uiterlijk. Ze waren vrij onverschillig over zijn voorkomen, zolang hij maar kennis van het product had.

1a3bdfab1712e521f60a127020afac41ZmF0LWd1

Hij rammelde en pakte de telefoon om de receptie te bellen. ‘Dit is Dick Visser in kamer 11,’ sprak hij in de hoorn, ‘ik vraag me af waar ik iets te eten kan krijgen. Kunt u een goede gelegenheid in de buurt aanbevelen.’ Er was een pauze aan de andere kant, en toen klonk de stem van een giechelend meisje. Ze antwoordde ‘Bent U die man die nauwelijks met zijn reet door de voordeur past?’

‘Nou ja zeg,’ zei Dick, ‘wat heeft dat te maken met mijn vraag? Weet u een goede gelegenheid voor mij?’
‘Ja, zeker, meneer’, zei de stem. ‘Er is een sportclub ongeveer tien kilometer verderop. Als u opschiet kunt u nog meedoen met de avond aerobic klas.’ Ze lachte nu uitbundig en hing op.

Dick smeet de hoorn op de haak en verliet de kamer. Hij waggelde naar beneden om die griet eens goed af te gaan snauwen. Wat dacht ze wel? Gefrustreerd moest hij vaststellen dat er niemand was bij de receptie. Er stond alleen een bordje met een briefje. OVER 10 MINUTEN TERUG. KUN JE ZOLANG ZONDER ETEN VETZAK?

‘Die magere opdonder, als ik die in mijn klauwen krijg…’, mompelde hij. Hij stapte de deur van het hotel uit en ging op zoek. Het was een hete, zwoele nacht in juli en hij veegde zijn gezicht af met een grote vuile zakdoek, terwijl het zweet van zijn lijf gutste. Hij keek om zich heen en zag verschillende bedrijfjes. Een kleine kruidenier, een ijzerwinkeltje, een apotheek en nog een paar gebouwen die te donker waren om vanaf hier te identificeren.

Ze waren allemaal gesloten voor de avond. Hij dacht na over waar hij een maaltijd zou kunnen krijgen toen hij in een felverlicht venster aan de overkant van de straat een poster zag hangen. Hij glimlachte. Er stond ETEN TOT JE BARST VOOR 5 €URO! Kijk, dat zijn de goede plekken, dacht hij en hij liep er naar toe.

Zodra hij het kleine gebouwtje binnenliep bereikte een verscheidenheid van aangename geuren zijn neusgaten. Een groot buffet stond verspreid over een reeks tafels die van het begin tot het eind langs de muur stonden. Ham, kalkoen, gebraden rundvlees, pasta, bijbehorende gerechtjes zoals boter, fruit en groenten. Zijn speekselklieren gaven hem een opdonder bij het aanschouwen van de grote keuze aan verse gerechten uitgestald op grote zilveren schalen.

e0a1ea6d27cd898fd92395d5228c22ffd2FybS1r

Alles zag er zo lekker uit als het rook en Dick voelde een straaltje speeksel uit zijn mond lopen. Hij keek rond en zag een eettafel staan met een eenzame stoel, en verder nergens plaats om te zitten. Vanuit een paar klapdeuren die naar de keuken leidden kwam een lange, gespierde man met een schort tevoorschijn.

‘Ja?’, zei hij, tegen Dick, ‘Hoe kan ik u helpen?’ ‘Ik wil graag gebruik maken van de aanbieding’, sprak de mollige verkoper nu. De andere man zei niets, maar legde een hand onder zijn kin en bekeek Dick langzaam, alsof hij probeerde te beslissen hem al dan niet te bedienen. ‘Hmmm, oké dan, sprak hij uiteindelijk.

Heeft U het bord gelezen? U begrijpt de regels?’ ‘Natuurlijk’, antwoordde Dick, terwijl een onbehaaglijk gevoel omhoog kroop langs zijn rug. ‘Zoveel als ik kan eten voor 5 €uro toch?’ ‘Dat is de regel’, zei de man in de schort. ‘Als u daarmee akkoord gaat, neemt u dan plaats, dan kunnen we beginnen.’

Hij gebaarde naar de enige tafel, draaide zich om en verdween door de dubbele deuren. Dick ging zitten en keek rond. ‘Dit is echt zo raar’, mompelde hij in zichzelf. Ondanks zijn honger was hij geneigd terug naar zijn kamer te vluchten. Maar nog voordat hij dat goed en wel gedacht had verscheen er een andere man vanachter de klapdeuren.

Hij was erg groot en heel dun, hij zag er uitgehongerd uit. Zijn armen zagen eruit als tandenstokers die op een skelet waren gemonteerd. Zijn gezicht was verkleurd met rode vlekken en kort blond stroachtig haar bedekte zijn hoofd. Hij droeg een wit schort en in zijn handen had hij een stapel van 5 borden. Ze kwamen net uit de vaatwasser en de stoom steeg op toen hij ze voor Dick neerzette.

‘Goedenavond, meneer,’ zei hij. ‘Wat wilt u drinken? We hebben Cola en ook Cola.’ Dick keek hem verward aan. ‘Kunt u dat herhalen?’, vroeg hij. ‘Tuurlijk’, was het antwoord. ‘We hebben twee dingen te drinken Cola en Cola.’ ‘Hmmmm, oké,’ antwoordde Dick, ‘doe dan maar Cola.’ ‘Goede keuze!’ zei het gratenpakhuis. ‘Ik kom zo uw drankje brengen. In de tussentijd kunt u vast beginnen aan het buffet.’

Hij verdween door de deuren. Dicks ruggengraat tintelende alsof hij door de bliksem was getroffen, maar zijn maag gromde weer en het buffet zag er te goed uit om onaangeroerd te laten.

Bestek en servetten werden bij hem neergelegd en hij begon aan het buffet. Als eerste schepte hij een enorme portie rosbief op het nog warme bord. Daarna stapelde hij er gebraden ham naast en vulde de overgebleven ruimte op met macaroni en kaas. De kaas droop van de opscheplepel en gelekte druppels sisten op de bakplaat.

ea89cd9a8de80449db514a2a52632515ZHNjMDg3

Alles zag er zo verrekte goed uit, zo heerlijk! Terwijl hij weer aan de tafel zat beet hij in de rosbief en een golf van semiorgastisch plezier stroomde door hem heen. Het vlees was mals en sappig en bijzonder smaakvol. Hij kon zich niet herinneren ooit iets beters geproefd te hebben. Hij probeerde de ham en ook die was ongelofelijk. ‘Mmmmm’, smakte hij, langzaam kauwend, zodat de heerlijke smaken zijn smaakpapillen konden strelen.

De ‘magere Hein’ kwam terug met zijn drankje, net toen hij de eerste hap van zijn macaroni nam. ‘Alles naar wens, meneer?’ vroeg hij. ‘Ja!’ antwoordde Dick, ‘Dit is het beste eten dat ik ooit gehad heb!’ ‘Blij dat te horen’, zei de man, terwijl hij een groot glas Cola op de tafel zette. ‘Roept u maar als u iets anders nodig heeft’, vulde hij aan, en hij verdween langs dezelfde weg als hij gekomen was.

Het volgende half uur was pure extase voor Dick, beter dan seks, drank of iets anders wat hij ooit had ervaren. Hij liep vier keer terug naar het buffet. Elk vol bord was puur hemels voor hem. Nooit in zijn leven had hij zulk heerlijke eten geproefd en hij schrokte gulzig alles weg. Hij laadde zijn laatste bord vol met ijs, chocolade bavarois, gesuikerde koekjes en slagroomtaart.

Elke hap bracht hem naar een hoger niveau van extase, tot hij uiteindelijk achterover in zijn stoel leunde, zijn gordel losmaakte en op zijn buik klopte. Hierdoor ontsnapte een lage donderende oprisping aan zijn lippen. ‘Dat was zoooooo lekker’, zei hij in zichzelf. Zelfs de cola was smaakvol geweest.

Even later verscheen zijn ober naast hem. ‘Hoe is het tot nu toe, vriend?’, vroeg hij. ‘Fantastisch, zei Dick. Ik kan geen pap meer zeggen.’ ‘Huh?? Wat?’ vroeg het skelet, ‘Wat bedoelt u?’ Dick keek hem aan, de man had een verbaasde blik op zijn bleke, uitgemergelde gezicht. ‘Wat ik bedoel is dat ik vol ben,’ zei hij, ‘ik wil graag de rekening alstublieft.’

De ogen van de ober knepen samen. ‘Ik ga even meneer ten Haken halen, dat is beter’, zei hij en hij schuifelde achteruit de keuken weer in. Het griezelige gevoel op zijn rug had zich nu verspreid over zijn lichaam en ineens voelde Dick zich misselijk.

‘Wat is het probleem?’, vroeg de man die nu door de ober naar binnen was geduwd. ‘Er is geen probleem’, zei de mollige klant. ‘Ik heb mijn maaltijd genuttigd en ik ben klaar om te betalen.’ Ten Haken gaf hem dezelfde wazige blik als de ober een paar minuten eerder. ‘Luister vetzak,’ zei hij terwijl zijn gezicht verhardde, ‘we hebben een deal! Vul nu dus een bord met eten en EET!’

Dick kwam overeind. Hij was bang, maar boos ook. Hij had een lange dag achter de rug en hij was moe. Hij was zeker niet in de stemming voor grapjes. ‘Ik ben klaar’, zei hij dus nogmaals. ‘Het eten was geweldig, een dikke 10 voor zo’n goede deal voor maar 5 €uro, maar ik zit nu echt vol.’ Hij pakte zijn portemonnee, haalde er 10 €uro uit en wilde die aan de man geven. ‘Hier, houd het wisselgeld maar’, bood hij aan.

db4eea70d1d51c0027c93f906b1c75d9MTBmcm9u

‘Tygo, kom hier en neem het geweer mee!’, schreeuwde ten Haken nu naar de keukendeuren, terwijl hij het geld volkomen negeerde. Het woord geweer liet Dicks hart even stoppen en hij rende naar voren om langs de man het restaurant uit te glippen. Hij liep naar de deur, en had zijn hand al op de klink toen hij het geluid van de aanspanning van een geweer achter zich hoorde.

Zijn handen trilden terwijl hij zich omdraaide. Op minder dan vijf meter afstand stond het skelet met een geweer. Hij richtte het dubbelloops jachtgeweer op zijn hoofd. ‘Neem een bord meneer’, zei hij op lage, weloverwogen toon. ‘Als je eet gebeurt er niks.’ ‘Jullie zijn gek’, zei Dick tegen de mannen tegenover hem, maar hij deed wat hem werd verteld en hij liep terug naar het buffet.

Wat eerst zo lekker was stond hem nu tegen. De geur van het voedsel draaide zijn maag om en de gedachte aan het eten van een hap maakte hem misselijk. Zijn handen beefden toen hij zijn bord had vol geschept en terug naar de tafel liep. Tygo hield het geweer op hem gericht en ten Haken stond met een slagersmes in zijn handen. ‘Dat is beter’, zei hij. ‘We houden hier niet van mensen die hun afspraken niet nakomen!’

Dick haalde diep adem en begon te eten. Hij schoof de ene lepel na de andere in zijn mond. Hij proefde niks meer, angst had zijn zintuigen compleet afgestompt. Elke hap gleed langs zijn keel en zijn maag protesteerde als een orgel met kapotte pijpen. Een vreselijke gedachte kwam in hem op? Wat als deze gekken het eten hadden vergiftigd? Hij vroeg zichzelf stilletjes af wat hij moest doen. Ze konden hem dwingen zichzelf te doden.

‘Blijf eten, meneer!’ Ten Haken schreeuwde naar hem, het mes dreigend opgeheven en zijn ogen vol woede. Dick zei niets en bleef de ene hap na de andere weg stouwen. Eindelijk was zijn bord leeg. ‘Hèhè’, zei hij, opkijkend naar ten Haken en Tygo. Die laatste had nog steeds het geweer op zijn hoofd gericht. De loop was slechts een paar centimeter van hem af.

‘Ik beloof dat dat echt alles is wat ik kan eten. Het was geweldig, geweldig, heerlijk eten, ik zweer het. Kan ik nu gaan?’ vroeg hij, zoveel mogelijk vriendelijkheid in zijn stem leggend. Zijn buik deed pijn en zijn hoofd was gespannen. Ten Haken lachte. ‘Kun jij dat geloven?, Tygo’, vroeg hij aan zijn collega. ‘Geen wonder dat dit land naar de klote gaat met klaplopers zoals deze kerel.’

Hij drukte het puntje van het slagersmes tegen Dicks keel. ‘Je hebt niet gegeten wat je kunt Vetklep, elke idioot kan zoveel eten als jij gedaan hebt. Ik weet zeker dat je meer kunt eten.’ Een klein rood druppeltje liep nu langs de hals van Dick. ‘Ga meer eten!’, brulde ten Haken nu. Dick wankelde overeind en liep naar het buffet.

662882c6d7c735bf235e128b66549d5cbG9wZW5k

Zijn hersenen draaiden op volle toeren om een ontsnappingsplan te bedenken. Op het einde van een tafel stond een grote pan tomatensoep op een brander. Hij vulde een kom met de dampend hete vloeistof en keerde terug naar zijn tafel. Tygo en ten Haken stonden in de buurt. Dick tilde zijn lepel op en liet hem toen weer vallen. ‘Wat is dat?’, vroeg hij nijdig, terwijl hij naar de kom wees. ‘Er zit een vlieg in mijn soep!’

Ten Haken boog voorover en ook Tygo leunde over de tafel om in de kom te kijken. Een seconde later gooide Dick de soep over hen heen. Ze schreeuwden toen de hete vloeistof hun ogen verschroeide. Dick sprong van de tafel en vluchtte het restaurant uit. Zijn hart bonsde in zijn ribben als een moker. Hij begon te rennen, iets wat hij in 20 jaar niet meer gedaan had.

Hij greep naar zijn borst toen de pijn omhoog schoot door zijn lichaam. Zijn gedachten vervaagden en hij viel voorover. De verstopte slagaders waren niet in staat de plotselinge uitbarsting van activiteit te verwerken.
 
Het duo stond over het lichaam gebogen dat midden op straat lag. ‘Je moet toegeven dat hij het goed deed’, zei Tygo tegen zijn baas. ‘Beter dan de anderen’. Ten Haken reageerde, kijkend naar het hotel, ‘Hij moet te gast zijn geweest voor de nacht. Ik zal het meisje zeggen dat ze zijn spullen moet verzamelen en dan dumpen we zijn auto met alles erin in het meer.’

‘Goed idee’, zei Tygo. Toen keek hij ten Haken in de ogen en zei: ‘Vergeet je niet iets?’ De restauranteigenaar keek zijn werknemer boos aan, toen verzachtte zijn gezicht terwijl hij naar zijn portemonnee zocht. ‘Je hebt gelijk Tygo, afspraak is afspraak.’ Hij pakte een papier en scheurde het in tweeën. ‘Je hebt voldaan aan jouw afspraak, nu moet ik me ook aan mijn afspraak houden.

Een man eet tot hij niet meer kan en ik betaal hem 5 €uro. Niets eerlijker dan dat. Het is mijn deel van de afspraak, er is geen ontkomen aan. Hier’, en hij gaf de magere ober de helft van het papier, ‘nu kun je weer eten, je hebt je aan je afspraak gehouden.’

‘Weet je baas’, zei Tygo en hij wreef over zijn kin, terwijl hij naar het dikke lijk keek, ‘soms vraag ik me af of mensen misschien het verkeerde idee krijgen van dat bord. Ik heb horen vertellen over restaurants waar je kunt eten zoveel je wilt en dan betaal je het restaurant! Denk je dat deze arme man dat misschien ook zo heeft begrepen?’

‘Alleen domme mensen zouden dat denken Tygo,’ snoof ten Haken nu, ‘het is volkomen logisch zoals wij het doen.’ Tygo gaf geen antwoord, maar haalde zijn schouders op en keerde naar huis. Zijn baas gaf het dode, opgeblazen lichaam aan zijn voeten een lange, treurige blik, voordat hij naar het hotel liep. In de donkere lucht stond de volle maan die neer keek op het lijk en ergens blafte een hond. De kleine stad was donker en stil.

e09fdffe648a30658a9657bbed7b2388MDgxMjIw

 

28/09/2012 12:13

Reacties (7) 

Voordat je kunt reageren moet je aangemeld zijn. Login of maak een gratis account aan.
03/07/2012 11:19
ja, Monty Python, en ook een fim van Andre van Duin in de jaren 80.
fan was ik al.
03/07/2012 11:18
Wat goed Drimpels! Al bijna op de helft dus.

En bedank Pork maar voor de duim!
03/07/2012 11:18
Als ik dit zie ben ik blij dat er al weer 6 kilo af is, nog 7 te gaan.

Pork geeft de DUIM.
FAN is hij al.

DRIMPELS.
03/07/2012 11:18
Ik dacht meteen aan Monty python, "The meaning of life".
03/07/2012 11:18
Lekker duister, zo op de ochtend ;)
03/07/2012 11:18
Haha, wat een lol!
Een "ode" aan de wokrestaurants en andere gelegenheden met één prijs voor alles wat je kunt eten!
03/07/2012 11:18
Ik moet aan een Frans film denken waar 4 mannen zicht dood eten Le garnd Bouffe. Duim Taco voor je uitgebreide mooie verhaal. Taco