Gedichten over het leven met het chronisch vermoeidheidssyndroom

Gedichten over het leven met het chronisch vermoeidheidssyndroom

Deze gedichten gaan over mijn leven met het chronisch vermoeidheidssyndroom. Ik heb deze ziekte nu ongeveer acht jaar, sinds de tweede klas van de middelbare school. Wat deze ziekte precies inhoud kunt u lezen in een aantal van mijn andere artikelen. Het chronisch vermoeidheidssyndroom zorgt er onder andere voor dat ik niet kan werken of studeren en dat ik bijna nooit iemand anders spreek dan mijn ouders en jongere broertje (aangezien ik ook nog niet in staat ben om zelfstandig te wonen). Het is erg moeilijk om uit te leggen wat deze ziekte met je doet, maar ik hoop dat u het door deze gedichten een beetje beter begrijpt.

Ongelezen

Vermoeid en eigenlijk verslagen

kom ik langzaam overeind

de pijn is amper te verdragen

het is zo moeilijk niet te klagen

een verdriet dat nooit verdwijnt

Toch ben ik steeds weer opgestaan

zelfs ik begrijp het niet

die drang om naar het raam te gaan

het met mijn adem te beslaan

woorden die toch niemand ziet

Daar voor het raam sta ik te dromen

en weer breekt hier mijn hart

om dingen die niet zullen komen

terwijl de tranen eindelijk stromen

kleurt de lucht heel langzaam zwart

Mijn hand schrijft woorden op het glas

een verhaal dat niemand leest

voor ik vergeet hoe het ooit was

bedekkend een verhaal van pas

het is er nooit geweest

Vermoeid en eindelijk verslagen

zak ik langzaam op de grond

de waarheid is niet te verdragen

ik wil geen antwoord op mijn vragen

mijn handen op mijn mond

De letters zullen zo verdwijnen

geschreven tranen drogen snel

en ik zal leven met de pijnen

mijn glimlach zal steeds blijven schijnen

huilen doe ik later wel

Uitgeblust en dodelijk moe

heb ik de slaap aanvaard

mijn ogen sloten langzaam toe

was dit het laatste wat ik doe

het is me zoveel waard

Moe

moe

wakker worden zonder opstaan

tot de kracht gevonden is

om langzaam

overeind te komen

de pijn steekt

prikt, jeukt, zeurt

mijn hoofd verward

mijn hart

mijn ziel

zo eindeloos, eindeloos

moe

Wachtend

Soms sta ik voor mijn raam

verdrietig, eenzaam en verlaten

te wachten op datgene

wat het ook mag zijn

dan kijk ik naar de lucht

en praat tegen mijn God

ik vraag en blijf vol vragen

er leeft in mij zo’n pijn

als ik daar sta te wachten

met wanhoop in mijn hart

gevangen in een open cel

de vrije wereld om mij heen

zo door het raam kan ik ver kijken

naar hoe het leven wordt geleefd

het is zo kleurrijk, zo verschillend

anders dan het zonet was

soms sta ik voor mijn raam

te wachten op datgene

wat mij weer leven laat

tot nu toe is het nooit gekomen

Leegte

Leegte

grote ongevulde ruimte

vergeten

nagalmend van

ongesproken woorden

niemand meer

alleen ik

en leegte

Ik ben leegte

en de leegte

leeft in mij.