Op 5 november klinkt in Thialf het startschot voor het nieuwe schaatsseizoen. Bij het NK Afstanden wordt duidelijk hoe de krachtsverhoudingen binnen deze 'Nederlandse sport' liggen. Sven Kramer staat tot eind december langs de kant, maar Ireen Wüst (24), in Vancouver verrassend winnares op de 1500 meter, is er wel bij. "Ik ga knallen," kondigt ze zelfbewust aan. De stentor ondervraagt haar.

Ireen Wüst

Ze maakt een rustige, ontspannen indruk, En straalt uit: Ik weet wat ik wil. Na afloop van het vorige seizoen, met als onbetwist hoogtepunt Olympisch goud, was ze helemaal op. Leeg. Ze ging skiën en ging op reis naar Amerika, een land dat haar erg aanspreekt, omdat het elke burger 'onbegrensde mogelijkheden' biedt. In de Verenigde Staten kwam ze tot rust. Ze dacht na over hoe haar leven tot nu toe is verlopen, hoe relatief en betrekkelijk alles is en kwam tot de conclusie dat een heleboel journalisten opportunisten zijn. Toen ze succes had, schreven ze haar de hemel in. In tijden dat ze minder presteerde (zoals in de aanloop naar de Olympische Spelen), kreeg ze soms ongenadig de wind van voren. Dat stemde haar bitter. Vandaar dat ze de omgang met de media een beetje als een verplicht nummer beschouwt. Het achterste van haar tong zal ze niet snel meer laten zien. Ze blijft, door schade en schande wijs geworden, op haar hoede. "Ik ben er achter dat het moeilijker is je in de top te hand haven dan aan de top te komen," vertelt Ireen met haar hand om een glas Limonade in het restaurant van sponsor TVM in Hoogeveen. "Zes jaar geleden won ik in Turijn goud op de 3 kilometer. Een overweldigende en overrompelde ervaring. Ik was 19, de jongste Olympisch schaatskampioen ooit. Mijn wereld veranderde enorm. Opeens ben je een Bekende Nederlander. Mijn laatste 'goud' was natuurlijk super. Het verschil met 2004: mijn wereld stond niet op z'n kop. Wat ik leuk vond, is dat ik een lange neus naar de pers kon trekken. Een aantal journalisten geloofde niet meer in me en dat knaagde aan me. Ik kan best tegen kritiek. Kritiek hoort erbij. Kritiek kan echter te ver gaan. Sven heeft daar allang geen moeite mee."

Persoonlijkheid

En jij?
"Ik inmiddels ook niet; ik sta er boven. Als het me opnieuw overkomt, haal ik m'n schouders op. Waarschijnlijk."

Heb je tijdens mindere periodes je toevlucht gezocht bij een sportpsycholoog?
"Nee.lk weet dat je in het leven je problemen in de eerste plaats zelf moet oplossen. Ik heb wel veel gesproken met de mensen die het dichtst bij me staan, onder wie mijn ouders en mijn coaches. Bij hen kon ik mijn twijfels kwijt."

Hoe groot is vroeger de invloed van je ouders geweest?
"Niet groot. Ik was een nakomertje. Mijn broer en zus zijn respectievelijk twaalf en tien jaar ouder. Ik gedroeg me heel zelfstandig en mijn ouders lieten me mijn eigen keuzes maken. 'Wil je havo of vwo doen?', vroegen ze op school. 'Vwo', antwoordde ik, zonder vader en moeder te raadplegen. Alle keuzes heb ik zelf gemaakt, dus ook die voor het schaatsen. Bij elke keuze steunden mijn ouders me onvoorwaardelijk. Pushen deden ze me nooit. Gelukkig niet, zeg. Ze leefden altijd met me mee en zijn erg trots op wat ik bereikte. Zou ik nu stoppen met schaatsen, dan zouden ze dat accepteren. Het gaat hen er om dat ik gelukkig ben."

Ben je dat?
"Erg gelukkig, sportief en privé. Ik zit lekker in m'n vel en heb erg veel zin in het nieuwe seizoen. Ik ga weer lekker knallen. En om op mijn ouders terug te komen: het doorzettingsvermogen en de wilskracht heb ik van hen. Als ik iets wil, ga ik er echt voor."

Aan zelfvertrouwen ontbreekt het je niet?
"Ik ben overtuigd van mijn kwaliteiten en weet ook wat ik niet kan. Zonder zelfvertrouwen bereik je niets in het leven. Op mijn elfde begon ik met schaatsen. Ik werd steeds beter en beter. Op een gegeven moment schreef ik in een dagboekje: 'Ik wil topschaatser worden'. Een droom. Toen ik 17 was, belandde ik bij Jong Oranje en ging erg geloven in het realiseren van die droom. Twee jaar later pakte ik mijn eerste Olympisch goud."

Het leven op zich

Je werkt af zes jaar met Gerard Kemkers. Wat is dat voor man?
"Een lieve, zorgzame man die meer introvert dan extravert is. Een denker. Iemand met het hart op de goede plek. Hij heeft veel verstand van schaatsen en coachen. Gerard houdt graag controle over alles en wil de touwtjes in handen hebben."

En Bart Veldkamp?
“Bart zit pas kort bij de ploeg. Ik kan prima overweg met hem en ben blij met zijn komst. “

Je woont in Heerenveen. Mis je Brabant?
“Ik voel me thuis in Friesland en dat is niet zo verwonderlijk als je weet dat mijn ouders Friezen zijn. Friezen zijn nuchtere mensen. Brabanders zijn wat opener, houden van gezelligheid, bij ons stond de deur altijd voor iedereen open. Het ons kent ons sfeertje vond ik prettig. Ja, vanuit Brabant ben ik de wijde wereld ingetrokken. Ik ben in veel landen geweest, maar heb in veel landen alleen het vliegveld, het hotel en de ijsbaan gezien."

De eenzaamheid van de hotelkamer is je niet vreemd?
"Bijna de helft van het jaar slaap ik in een hotelkamer. Niet altijd leuk, dat begrijp je. Ik ben iemand die altijd alles wil winnen. De beste van de wereld zijn en blijven. Het schaatsen houdt me 24 uur per dag bezig, zeven dagen in de week.

Hoe lang nog? "Geen idee. Zo lang ik gemotiveerd blijf. Misschien is dat zes jaar, misschien besluit ik na de Winterspelen 2014 in Sotsji: 'Ik stop, want ik kan of wil het niet meer opbrengen'. We zien het wel."

Word je later trainster?
Ireen resoluut: "Nee. Het schaatswereldje is een klein wereldje en op een gegeven moment heb je het allemaal echt gezien. Als ik ben gestopt, ga ik eerst lekker genieten van het leven. Een leven in de anonimiteit en zonder verplichtingen en hotelkamers lijkt me heerlijk. Wat me trekt, is het oppakken van een studie aan de Pabo. Onderwijzeres worden op een basisschool past we’l bij me. Denk ik."