Haar gezond verstand leek uitgeschakeld. Ze had hem lief, terwijl ze wist dat het niet kon, niet mocht.

Ze liefde een leugen

Haar gezond verstand leek uitgeschakeld. Ze had hem lief, terwijl ze wist dat het niet kon, niet mocht. Ze was nergens ooit zo zeker van geweest als van hem. Ze had op niemand zo vertrouwd als op hem.
Ze dacht aan die eerste ontmoeting. Zelf was ze nogal afstandelijk, afwachtend. Hij niet. Hij had haar aangesproken, met een sterke stem. Het was haar meteen opgevallen. Ook de blik in zijn ogen was haar opgevallen. Zo vertrouwd. Hij had bruine ogen, schitterend van levenslust. Ze hield van bruine ogen. Ze hield van zijn ogen. Na die eerste keer kwamen ze elkaar al snel weer tegen. Ze ging uitkijken naar de dagen waarop ze hem zag.

De ontmoetingen verdiepten zich. Ze konden elkaar aankijken, terwijl ze alles om zich heen vergaten. 

Daar zat ook een gevaar in. Een relatie hadden ze niet. Hij had wel een relatie, maar niet met haar. Toen ze elkaar ontmoetten, stond hij op het punt van trouwen. En hij, hij had zoveel voor een ander over. Hij was zo goed, dat hij de vrouw die hij al trouw beloofd had niet in de steek liet. Zelfs dat vond ze mooi aan hem. Innerlijk was hij zo perfect als ze zich wensen kon.

Te perfect.

Als vanzelf gingen haar gedachten naar die grote dag. Zijn bruiloft, die niet de hare was. Ze was er als gast. De hele dag. Ze zag hem, hoe hij zijn bruid kuste. Ze keek toe, hoe hij haar hoffelijk in liet stappen. Ze zag hen, de eerste stappen samen als stel. Maar ze zag de blik in zijn ogen, toen hij een moment haar ogen zocht. Een moment, dat net als hun andere momenten samen, gestolen was. Een laatste moment was ze van hem.

De week erna kwam ze hem tegen. Zwijgend stonden ze tegenover elkaar. Ze vergaten waar ze waren, keken elkaar enkel aan. Een onzichtbare draad verbond hen, maakte hun gedachten één. Ze wisten precies wat er bij de ander leefde. Toen sloeg ze haar ogen neer. De ring om zijn vinger weerkaatste een zonnestraal. Ze wist het. Ze liefde een leugen. Maar ze hield zoveel van hem.

Liefdesdans

De toon van de fluit
gaat door merg en been.
De klokken slaan te luid.
Toch is vandaag een blijde dag,
met bruidegom en bruid.

Het is dat iedereen dat zegt
en niet dat ik het meen.
Binnen in mij een gevecht,
ik geef mijn bruidegom te leen.

Hij zal nooit de mijne zijn,
hoe graag hij dat ook zag.
Ondanks onze onzichtb're pijn,
schenk ik hem toch een lach.

Eens komt er weer een nieuwe kans,
al is het na mijn dood.
Dan dansen we de liefdesdans,
tot dan houd ik mij groot.