Oh heerlijk, lente, het wordt weer Moederdag

De gezellige folders rollen weer op de deurmat, in de winkels kleurt alles al sfeerwollig bemoederachtig

Wanneer is het dit jaar? Ergens in Mei toch?

Ik denk dat ik me de hele dag begraaf onder een dikke berg luchtige donsdekbedden, lekker warm en wasverzachter zacht. Met een mooi motiefje, vogeltjes of zo. Of bloemen, lieflijk zoet, zo’n droomachtige prachtig beeld om heerlijk als een molletje onder weg te kruipen. Oogjes dicht en snaveltjes toe, want dit jaar is moederlief lekker liever lui dan moe.

Natuurlijk breng ik mezelf dan ook eerst een heerlijk moederdagontbijtje op bed. Geen beschuitje met aardbeitjes, want dan moet ik de hele dag op die kruimels liggen kroelen, maar wel een perfect gekookt eitje. Een koninklijk rol echte boter op warme knapperige Kaiserbroodjes, één met rosbief en de ander met echte dure jam. Plus een grote bel heerlijk ijskoude Jus d’Orange. Met veel vruchtvlees en uiteraard snikhete sterke koffie, zoveel als ik wil. Mjammie. Het water loopt me nu al in de mond.

Ontbijt op bed. Dat lijkt me wel wat 

Uit ervaring weet ik niet wat dat is.
Dat heb ik mijn hele volwassen leven nog van niemand gekregen. Ook niet toen ik getrouwd of in verwachting was. Niet dat ik dat niet wilde, maar op één of andere manier doe ik dat graag voor een ander en ik heb gemerkt dat dit soort gezellige aandacht niet erg besmettelijk schijnt te zijn. Nee, verwennerij, zomaar voor de fun, omdat het leuk is? Of omdat iemand van je houdt? Best eigenaardig dat het wat dergelijke dingen betreft bij mij toch schraalhans keukenmeester is gebleven. Zou ik het niet hebben verdiend misschien? Ach nee, ik begrijp het wel, natuurlijk. Er was geen man die dat kon doen, hij hield er zelf te veel van om te worden verwend.

Op de tv zie ik het vaak, vooral in deze lieve lente tijd.

Gelukkig weet ik dondersgoed dat het maar fake is, want anders zou ik er ieder jaar toch een treurig traantje door wegpinken. Het scheelt ook een héél stuk dat ik weet hoeveel voorbereiding er aan vooraf gaat voordat dergelijke verlokkelijke filmpjes bij ons de huiskamer in walmen. Ik neem dus maar aan dat het iedereen wel zal opvrolijken. Waarom zouden ze er anders al die moeite voor doen?

Allereerst is daar de Firma Valdood die al maanden van te voren even Apeldoorn moet bellen om enkele reclamebureaus te vragen zich in te schrijven voor de opdracht: “Maak Moederdag een luie lieve dag met Muesli van de Baron.” Dan vergadert men bij diverse bureaus in brainstormsessie over de opzet, de sfeer, de uitstraling en zo meer. Zodra men een moordidee heeft maakt een ontwerper (of designer, dat ligt een beetje aan het soort bureau) daar gelikte schetsen van. Een smakelijk storyboard, omdat de klant zich een beeld kan vormen van wat men heeft bedacht. Op grond daarvan kan men kiezen wie de opdracht in de wacht mag slepen.

Tegen die tijd is er al aardig wat tijd overheen gegaan

Het is best spannend voor de art directors van de gerenommeerde reclamebureaus.
“Hoera, goed zo jongens, die lui van Valdood hebben inderdaad die van ons gekozen." Ze nemen er uiteraard en borrel op van Chagrijn en Zoon, want dat is één van de opdrachtgevers. Marsepein en Co maakte dit jaar de campagne. “In Chagrijn verzuipt u fijn.” Ze zijn al jaren vaste partners van Valdood. "Miep, bel jij als de wiedweerga bureau Nevermind om modellen aan te vragen.” De vliegende kiep van Marsepein en Co, die alles regelt dat ad hoc te regelen valt belt via de nieuwe telefooncentrale van Decent4You naar de ex-miss-holland Mevr.Graai, die aardig wat moois onder haar vleugels heeft.

“We zoeken voor de Muslis van Baron in de doelgroep een echtpaar. Twee bovenmodale yuppen van rond de vijfendertig die wonen in een Vinexwijk met een zoon van vijf, dochter van drie en een lachbaby. Je weet wel die van: "dat hebben wij weer, een lachbaby!" Die koter van Niveo, tegen een goedgemuts kind.  Die knul van vijf moet ondeugend lijken en dat meisje suikerzoet, liefs allemaal met blonde lokken.”

Soms moet men er zelfs een auditie voor organiseren want er zijn legio moeders die hun kinderen voor de tv willen lanceren. Vaak vechten de vrouwen, ze kennen elkaar immers al van al die andere sessies, met minder mooie middelen teneinde een rolletje voor hun nazaat te bemachtigen, maar dat is geen enkel probleem. Nevermind is veel gewend, regelt dat meestal perfect. Met drie man op de vloer en een grote uitsmijter tegen al te opdringerige moeders.

Ondertussen huurt de studio die meestal werkt voor Mars.& Co bij Bulkend Bed en Kadetland een leenslaapkamer, hangt men vitrage van LuxDePleur voor de nepramen en legt de styliste vast de modieuze pyjama’s van de Shema klaar. In drie maten.

Op de dag zelf lopen er minstens tien man rond

Iedereen helpt mee om de gezellige ontbijtboel te regelen. Een free-lance visagiste, vaste kabeljongen- of meid. Catering, assistenten, belichtingsmensen en uiteraard de artistieke flitsende filmer die van het geheel een smakelijk gezinssfeertje schiet. Later huurt men er een hippe X-Factor-componist voor in die een smeuïg gezinsontbijtmuziekje onder de vrolijke bende plakt. Na zoveel weken moet de Firma Mars. & Co ermee naar de Barom van Valdood, die het allemaal goed moet keuren alvorens het in de reclameblokken kan worden ingepland. Neem me niet kwalijk, maar het zal duidelijk zijn dat er voor al die gefakete gelukkigheid kapitalen komen kijken teneinde ons te mogen verblijden met een half minuutje ontbijt op bed.

Ik bedoel maar, ik begrijp wel waarom dat niet voor iedereen is weggelegd

Ik ben eenvoudig tussen wal en schip gevallen, zeg ik altijd maar en nu, aan het eind, ben ik de sigaar. Wie heeft dat nou allemaal voor zijn vrouw of vriendin over? Ik gun het gelukkig anderen wel en mijn moeder leeft niet meer, dus daar naartoe uitwijken zit er ook al jaren niet meer in. Inmiddels ben ik ook te oud om er nog een ploeg artistieke gladde jongens voor in te huren en mijn tanden zijn ook niet meer wat ze waren. Toch maar een paar zachte croissantjes dit jaar. 

Maar ik kan nog wel aardig zingen...en wat andere dingen