Soms worden alle dingen in je leven je altijd iets te veel en kun je nergens aankloppen voor begrip, omdat je zelf vastzit van binnen. Dit soort momenten die ieder mens kent, noem jezelf een rots in je eigen branding. Je bestaat

stil verlangen naar
het onderkruipen
tussen de rotsen
en niemand die mij ziet
en niemand die mij zoekt
ik ben een rots tussen
de branding van
het groene mos
dat zich omringt
met de planten
die mij
beschermen tegen
alles wat mij
pijn kan doen
maar een stil verlangen
om onder
de rotsen te kruipen
zodat niemand mij kan zien
horen voelen ruiken
betasten
ik ben een schim
verloren tussen
de rotsen
en niemand die mij ziet
ik ben een steen
een rots in de groene
branding
alles wat verteert
is om mij heen
maar ik
ik blijf een
harde stevige kei
een rots zo gemaakt
door hen die mij
als zacht hebben ervaren
doch nu
ben ik die steen
die niet te breken is

©leny kruis

Hoe kom ik hier ineens op? Nou omdat ik merk dat ik soms met mijn verdriet ook tegen dikke muren van onbegrip en het "niet weten"loop. Of ze duiken onder in een leugen, want de waarheid is zo hard. 

Mensen met een dodelijke ziekte begrijpen misschien wat ik hier bedoel. Je hebt een partner die in de eerste instantie de schrik niet kan verteren en zich totaal afsluit, daarna helemaal open staat voor jouw verdriet en pijn, huilt wanneer jij huilt, lacht wanneer ook jij kan lachen. Geloof mij als ik zeg dat ik elke dag wel een lachmoment in mijn leven heb. Ik haal de kracht uit de lach. Dan voel ik me sterk en kan de hele wereld aan, ook mijn ziekte, die sluipmoordenaar die wij allen meedragen, doch bij de een komt het eruit en de ander leeft het leven der levenden zonder enige angst voor "het".

Ze noemen mij een clown, Mientje lacht en Mientje zul je nooit zien huilen, nee natuurlijk niet, maar daarom jank ik wat af hoor als ik met mijn vrouw even in de dipmodus zit na een lange sessie op het Herstel en Balance programma! Mijn vrouw is een stille, die verwerkt het op haar manier, is net zo bang, maar laat het niet merken, gaat gewoon haar gang en laat mij af en toe in mijn eigen wereld  verzinken, stoort mij niet, grijpt alleen in wanneer de tranen komen.

Nou komen die tranen ook al als ik naar de animatiefilm van Happy Feet 2 kijk, daar komen twee prachtige liedjes in voor en Lena zit te janken als een klein kind. Ben ik even blij dat ik dan niet in de bioscoop zit. Toen ik voor de eerste keer in de overgang zat, begon ik al te janken bij die reclame van die Fishermansfriend, die man die van boord naar zijn vrouw rent. Tranen met tuiten, dan is het nog maar een reclame.

Ogen zeggen veel van de mens, mijn ogen zijn nooit een open boek, daar zorg ik wel voor met mijn gezicht. De verhalen die ik schrijf, velen denken dat ik dit altijd zelf heb meegemaakt, maar ik houd ervan om op een terras mijn ogen de kost te geven en mensen te bekijken, gelijk een verhaal verzinnende over het hoe of wat of wanneer. Gelijk is daar een kort verhaaltje geboren. De mens is mijn tekst.

Ik wil die sterke rots blijven, nog vijf jaar te gaan, voordat ik misschien het sein krijg "ALLES VEILIG"

Maar dan kom ik uit het ziekenhuis, zo blij als een kind en wordt overreden door de stadsbus die daar stopt. Ik bedoel hiermee te zeggen, je bent allen een mens van een minuut, dat is maar 60 secondden en een seconde is een tel van het leven.

steeds, als de stappen in je leven
je verder brengen en de passen
die je zet ook steeds
zwaarder worden
besef dan
dat ook je rugzak soms even
niet te tillen is
die je meedraagt
een leven lang

steeds als de lange weg
die jij nog moet gaan
niet bereikbaar is
voor jouw gevoel
besef dan ook
dat velen jou
al voor zijn gegaan
door het gewoon
te doen

steeds als je het even niet
ziet zitten in dit leven
besef dan dat het eindpunt
voor iedereen hetzelfde is
met die rugzak vol ervaringen
met alle verdriet en lach
met alle verlies en winst
gaan we allen naakt
naar onze schepper

en hebben wij geleerd
te leven voordat wij
ons over konden geven
aan het eindpunt
dat altijd de
winnaar is.
dus
leef.
©
leny kruis

.