Public

Eigendomsbewijs, een verhaaltje voor het slapen gaan hahaha

Trudybrinkman > Boeken & schrijven

Opnieuw een verhaal vanuit een dubbel perspectief. Geen hij/zij. Maar dit keer een hij/het verhaal. Let op: alleen voor mensen met stalen zenuwen die het lekker vinden om te griezelen.

EIGENDOMSBEWIJS
 
 
deel 1 Trudy Brinkman
 


Ik ben het zat. Vanmorgen, toen ik de achterdeur uit stapte zag ik vanuit mijn ooghoeken iets zwarts liggen. Ik kon nog net op tijd mijn voet optillen anders was ik er bovenop gestapt.
Gaverdamme, alweer een dooie vleermuis.


Op de zolder van het huis dat ik anderhalf jaar geleden gekocht heb, zit een hele kolonie van die vieze beesten. Daar kwam ik jammer genoeg pas achter op het moment dat ik eindelijk de sleutel op zak had en de trap kon laten repareren.
Voor de overdracht was ik een paar keer in het het huis gaan kijken om een goede indruk te krijgen en wat maten te nemen voor vloerbedekking en gordijnen. Dat de trap naar de zolder niet naar beneden wilde zakken zag ik niet als onoverkomelijk. Het dak had er vanaf beneden goed uitgezien dus dat geloofde ik wel. Ik was al gevallen voor de bijzonder details van het huis.
In tegenstelling tot de meeste moderne huizen heeft dit huis een hele grote badkamer. Een blikvanger zijn de bloedrode tegels. Het bad staat op pootjes die op slangen lijken en de kranen zijn net van die ouderwetse waterspuwers die vaak op de daken van kerken staan.

In de slaapkamer staat een hemelbed. De staanders zijn prachtig. Het gesneden hout heeft menselijke afbeeldingen. De gezichten zijn verwrongen in de meest groteske uitdrukkingen. Angst, pijn en afschuw voeren de boventoon. De zwarte voile gordijnen hangen vanaf het hoofdeinde tot op de grond. As je op het matras gaat liggen lijkt het alsof je op een bed van bloemblaadjes terecht bent gekomen, zo zacht.
De keuken is de centrale plek in het huis. Het koken gebeurde vroeger op een open vuur in een grote nis. Nu staat daar in een modern fornuis.  De totale ruimte van de oude vuurplaats is groot genoeg om recht op in te gaan staan. Wanneer je het vuur van het fornuis ontsteekt weerklinkt een snerpend geluid door de keuken. Het klinkt als een gillende vrouw. De schoorsteen zal geveegd moeten worden. Het zal wel een verstopping zijn.


In de woonkamer is ook een open haard. Kleiner dan in de keuken. Het rooster dat boven de aslade ligt is van een onbestemd materiaal met de vorm van menselijke beenderen.
De luiken, die voor de hoge ramen zitten, slaan bij ieder zuchtje wind dicht. Het is daarna een hels karwei om ze weer te openen. Alsof het huis ze niet los wil laten. Maar ook dat heeft een eigen charme.
En dan is er nog de logeerkamer. Die is geheel gecapitonneerd met zwart leer en witte knopen. Op de grond ligt een matras vastgenageld. In de hoek van de kamer is een toilet gebouwd. Verder is de kamer leeg. Ik denk dat het een meditatie ruimte is. Je hoort er niets van wat er buiten de kamer gebeurd en als de deur gesloten is kun je er alleen uit als je de afstandbediening voor de deur hebt.
Direct na de overdracht laat de zoldertrap zich moeiteloos naar beneden zakken. De aannemer die is komen kijken vertelt me dat dit aan het droge weer van de laatste weken kan liggen. Voor het eerst kan ik de immense zolder met duidelijk zichtbare hanenbalken betreden. Het hangt er vol met spinnenwebben. Ik heb ze direct weggehaald. De volgende dag zie ik dat ze allemaal weer terug zijn. En dan is er nog het probleem van die groep vleermuizen. De zoldervloer ligt bezaaid met hun uitwerpselen. Elke nacht vliegen ze door het hele huis.


De overdracht kan al na een paar weken plaats vinden. Zo snel heb ik het nog nooit meegemaakt. Het is een lijvig contract dat getekend moet worden. Volgens de notaris ligt dat aan het grote aantal personen dat de afgelopen jaren eigenaar zijn geweest van dit huis. De meesten zijn overleden of hebben simpelweg het koopcontract met de post bij hem laten bezorgen met de mededeling een andere eigenaar te zoeken. Ik ben er van uitgegaan dat het een standaard contract was en heb me nooit verdiept in de kleine lettertjes.
Anderhalf jaar woon ik hier nu. Alle veranderingen die ik aan het huis wilde doen mislukken. Kranen geven alleen kokend heet water.  Zelfs het ophangen van een schilderij gaat niet. Boren breken af op de keiharde muren, spijkers willen de houten lambrisering niet in of liggen de volgende dag op de grond. Alleen de veranderingen waarover ik gedroomd heb en die geheel in de stijl van het huis zijn uitgevoerd, lukken. Zoals de tralies voor de ramen of het inbraakalarm dat vreemd genoeg alleen met de code 666 wil activeren.


Het is een koude winteravond en ik heb me in een deken gewikkeld in een grote fauteuil gezet. Het koopcontract ligt geopend op mijn schoot. Wat ik in de kleine lettertjes lees laat me de haren ten berge rijzen. Daarin staat: als dit huis langer als twee jaar jouw eigendom is, wordt jij vanzelf eigendom van het huis. Als ik ga kijken hoe lang de gemiddelde eigendomsduur van de vorige bewoners is schrik ik me rot. Twee jaar is de langste termijn die ik kan vinden.
Durf ik het aan om het risico te nemen en de kleine lettertjes te negeren? Ik denk het niet.

Ik moet me haasten. Wie zoekt er nog een groot huis?


 
deel 2 Marion Franssen


 
Hij is erin getrapt. Het contract ligt getekend en wel op mijn tafel. Hoe kunnen mensen toch zo dom zijn om altijd weer de kleine lettertjes niet te lezen. Ik vermoed dat het bij deze wel gaat lukken.

De vorige is het gelukt om te ontsnappen, maar nipt.

Oh jullie moesten eens weten hoe ik tekeer kan gaan in de badkamer. Als mijn lievelingetjes tot leven komen en het bad laten kantelen. De tegeltjes zijn niet voor niets zo bloedrood, zie je geen spatten als ze zich wat bloed van de eigenaar toe-eigenen.

De luiken laat ik wel dichtvallen als hij in de val zit. Voor hem geen uitweg meer.

Deze probeert weer orde in de chaos te scheppen. Hoe vaak zal hij proberen de zolder op te ruimen? De zwarte voile gordijnen uit de slaapkamer te halen? Om alleen de volgende morgen weer te ontdekken dat alles hetzelfde is! Zoals ik nu ben, is het perfect. Het heeft tientallen jaren geduurd eer er een eigenaar binnen stapte die het inrichtte zoals ik het wilde. Daar waren heel wat suggestieve dromen voor nodig geweest.  Maar uiteindelijk is het precies geworden zoals ik het me voorstelde.
De keuken is helemaal een piéce de résistance. Oh, als ik terug denk aan die vrouw die via de schoorsteen wilde ontsnappen. Maar die er nu voor eeuwig opgesloten zit. De vlammen likken iedere keer aan haar voeten als de nieuwe eigenaar het vuur aansteekt. Haar geschreeuw is als harpmuziek voor mijn oren, hoe luider hoe beter.

In het hele huis zijn de kranen van gargoyls gemaakt. Ze zijn gemaakt om kokende olie of gloeiend heet water te spuwen. Hierdoor bloeien ze helemaal op en zijn ze in hun element. Als een eigenaar dom genoeg is om zijn handen te willen wassen onder een van mijn kranen is het zijn lot om met verbrande handen verder door het leven te gaan. De olie vreet het vlees van hun botten, zo heet is het. Hun geschreeuw weergalmt door het hele huis. Ze kunnen namelijk nergens verkoeling vinden, geen een kraan die ook maar koud water geeft.

Uiteindelijk gaan ze uit zichzelf naar de slaapkamer. Het bed wacht hunkerend op het moment dat ze gaan liggen om een beetje tot rust te komen. Veel komt daar niet van want dit is het ogenblik waarop ik met spanning gewacht heb. Het bed ben ik, mijn wezen, mijn bestaan. Als ik me open om hen op te nemen, vestarren hun gezichten. Met die verstarde uitdrukkingen versier ik de stijlen en lijsten van mijn bed. Ik druk ze in het hout en dan zijn ze voor eeuwig daarin gegraveerd. Een echt meesterwerk, al zeg ik het zelf. Deze eigenaar heeft bij mij hoge verwachtingen gewekt. Nu al heeft hij uitdrukkingen op zijn gezicht die meer dan de moeite waard zijn.

Mijn huisdiertjes op de zolder ruimen alles achteraf op. Oh, wat leven ze zich dan uit. Alle bloed wordt uit de lichamen gezogen. Genieten is dat. Ze bloeien helemaal op en kunnen er dan weer een hele tijd tegenaan.

Vanmorgen is iets vreselijks gebeurt. Een van mijn huisdieren, Demona, probeerde mij te verlaten. Ze had zo’n honger dat ze wel moest. Maar ik kan van geen van mijn dieren afscheid nemen. Liever zie ik ze branden in de hel. En dat is precies waar ik Demona naar toe heb gestuurd. Jammer, hij had bijna op haar getrapt. Als de eigenaar op een van mijn lievelingetjes trapt, of ze ook maar op een of ander wijze aanraakt, zijn ze voor eeuwig met mij verbonden. Die kleine lettertjes bij de akte doen er dan niet meer toe.

Hij is sluw en heeft alsnog de hele akte gelezen, inclusief de kleine lettertjes. Er staat duidelijk vermeld: hij die hier na twee jaar, na het ondertekenen van dit contract, nog eigenaar is, wordt onlosmakelijk met het huis verbonden. Een uitweg is er niet meer. Verkopen heeft geen nut. Dit is niet omkeerbaar. Een eventueel nieuwe eigenaar valt onder de zelfde voorwaarden en zal delen in dit lot.
Nu is het afwachten, lukt het hem om het huis op tijd te verkopen? Het is toch alweer een hele tijd geleden dat we nog een eigenaar hebben kunnen strikken.

Wie van ons twee heeft de langste adem?

 

28/09/2012 12:11

Reacties (14) 

Voordat je kunt reageren moet je aangemeld zijn. Login of maak een gratis account aan.
03/07/2012 11:02
Het is ook niet bij te houden tussen alle verhalen Karazmin
03/07/2012 11:02
ook gemist, ga snel verder!
03/07/2012 09:57
Maar nu kun je het hele verhaal in 1 keer lezen Roselove.
03/07/2012 09:57
Allemaal gemist.. wat erg! Ga gauw verder lezen!
03/07/2012 09:53
We zullen zien wie de sterkste is Taco.
03/07/2012 09:53
Ik denk dat je dit verliest..met deze huizenmarkt! Succes!
Duim Taco Mooi symbolisch verhaal! Taco
03/07/2012 09:52
het werd steeds spannender goed hoor !