Natuursmurf

Wanneer treurt de aarde niet in het licht van een voorbij seizoen. Een huivering als de wind zacht je nerven strijkt. Het is goed om te koesteren, te neigen naar een nieuw begin. Ook een zwaar hart kan schoonheid dragen. Vergeet niet. Dek je verlangen toe. Er komt een tijd waarop wij wachten.

Midden in de tijd drijft een droom van leven. Over. Leven. Een verbintenis maken een afstand over- bruggen tussen mens en natuur. De onbekende factor is een dunne lijn tussen waanzin en vertrouwen. Waar ligt de grens van reiken en is daar verder op te bouwen? * gebaseerd op de schrijfopdracht van deze week

Vruchtbaar diep in mij sluimert een gedachte, een wortel bezeten van ongeremde groei nog vormeloos ontwaak je vanuit een onzichtbare wens naar een zichtbare drang sneeuw en ijs houden mij niet tegen ik stroom ik adem ik leef

Poëtische gedachten dwalen over haar bevallige rug. Mijn dromen zijn onderweg. Ze zijn als de reizende blaadjes in de herfst, gekleurde vlinders in het licht. Ik lees ze als de langgerekte wouden, als de verleidelijke heidevelden, het stuifzand dat mijn voeten kust. Beemdgras en zandzegge, hanenkam en gele ridderzwam, boomleeuw...

Zwart op wit Boven is het licht zoveel feller om in de ogen van een God uit te zien naar morgen. Vleugels talen naar verre geheimen het tastbare op het onvergankelijke palet het spel te doorgronden, zicht in het inzichtelijke. Ik druk me uit in gevonden gedachten strijk me uit, penseel op doek. Zwart op wit.

Maanzelvig De nacht is nog ver en de paden zijn stil in mij zetelt een wens onzichtbaar, onvindbaar in de schemering vallen de schaduwen op ik zink heimelijk in het licht, in mijn eigen maanzelvigheid.

Lezen uit de bron Ik geniet van je woorden, je lijvige bestaan mijn vingers betreden je broze huid mijn aandacht kriebelt je wezen mijn adem blaast als de wind ik voel haast je knisperend blad zuchten oude tijden herleven de regen tikt een oerdans de aarde omarmt onze voeten ik voel me even verbonden met de wijzen van de wereld.

Gevallen als een herfstblad bijna ongemerkt, achteloos langs voortrazend verkeer een oneindige stilte verloren langs de kant van de weg maar niet voor mij ik heb je gevonden ik herinner je levendigheid ik schrijf je neer om nooit meer te vergeten

Op de schaduw leven, voorbij de stappen die onze dromen najagen. Het lichaam verzwijgen. Tot tien tellen (in stilte) en dan tot honderd schreeuwen. Je naam schrijven in gedachten en dan voor eeuwig ronddolen. IJsberen maken hun rondjes steeds klei- ner. Hoe dicht komen we bij ons zelf?